­Սա­թե­նիկ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Հեր­թա­կան խա­բեութ­յուն, հա­սա­րա­կութ­յա­նը շե­ղե­լու մի­ջոց, թեև շատ կցան­կա­նա­յի, որ այ­սօր­վա կա­ռա­վա­րութ­յունն ընդ­հա­նա­պես չքվեր մեր կյան­քից։ Ե­կած ա­ռա­ջին օր­վա­նից նրանք վնա­սե­ցին, հենց ման­կա­կան մա­մու­լը փա­կե­լով, կար­ծես մտած­ված ե­կել են քան­դե­լու։ Կ­ցան­կա­նա­յի, որ մեր երկ­րում այս­քան կու­սակ­ցութ­յուն­ներ չլի­նեին, և պե­տութ­յու­նը լի­ներ ա­մուր, հզոր, որ հի­մա մտա­ծեին ոչ թե ընտ­րութ­յուն­նե­րի, այլ հզո­րաց­ման, պաշտ­պա­նա­կան տեխ­նի­կա­յի ար­տադրութ­յան ու գնման մա­սին։ Չ­գի­տեմ, այս նոր ընտ­րութ­յու­նը կբե­րի՞ նոր ազ­գա­յին ուղղ­վա­ծութ­յամբ, հայ­րե­նա­սի­րութ­յամբ լցված նոր ու­ժեր, թե՞ կրկին կլցո­նեն, կխա­բեն, գու­մար­ներ կբա­ժա­նեն, ու կմնանք նույն կոտ­րած տաշ­տա­կի առջև։ Ես հա­վա­տում եմ, որ ու­նենք պե­տութ­յուն, որ ու­նենք վե­րածնվե­լու թաքն­ված նե­րուժ։