ՄԱՆԿԱՊԱՏԱՆԵԿԱՆ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՇԱԲԱԹ

Էդ­վարդ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ
ԿԱԽԱՐԴԱԿԱՆ ՄԱՏԻՏԸ

­Լի­նում է և ­կա մի տղա, ա­նու­նը՝ Էդ­վարդ, նա 5 տա­րե­կան է և ու­նի մի մա­տիտ, ո­րի քիթն այն­քան է քսվել թղթե­րին, պա­տե­րին, որ մաշ­վել ու հա­մար­յա ան­պի­տան է: Էդ­վար­դի հայ­րը տուն է կա­ռու­ցում, պա­տերն ար­դեն ութ շարք բարձ­րա­ցել են, և­ ե­րե­խա­նե­րը խա­ղում են պա­տից քիչ հե­ռու:
Էդ­վար­դի քույր ­Տաթ­ևի­կը ի­նը տա­րե­կան է և մի օր գաղտ­նիք ա­սե­լու պես շշնջաց պա­պի­կի ա­կան­ջին.
– ­Պա­պի՛, թոռդ մա­տի­տով ու­զում է քան­դել տան պա­տե­րը:
– Ո՞նց,- զար­մա­ցած հարց­րեց պա­պը:
– ­Նա մա­տի­տը դնում է պա­տի տակ ու քրթմնջում կա­խար­դա­կան բա­ռեր,- կա­մա­ցուկ ա­սաց ­Տաթ­ևի­կը:
– Ա՛յ քեզ բան,- գլու­խը քո­րեց պապն ու իր մոտ կան­չեց Էդ­վար­դին:
Երբ նա մաշ­ված քթով մա­տի­տով մո­տե­ցավ, պա­պը հարց­րեց.
– Է­դու­լի՛կ ջան, ին­չո՞ւ ես ու­զում տու­նը քան­դել, ո­րը ձեր տունն է, հայ­րիկդ ձեզ հա­մար է կա­ռու­ցում:
– Ի՞նչ ա­նեմ,- շատ սա­ռը պա­տաս­խա­նեց Էդ­վար­դը:
– ­Բայց այդ մա­տի­տը կա­րո՞ղ է քան­դել, չէ՞ որ հա­լից ըն­կել է:
– ­Հա՛, կա­րա՛,- հա­մոզ­ված պա­տաս­խա­նեց Էդ­վար­դը,- ես կա­խար­դա­կան բա­ռեր եմ ա­սում, ինքն էլ է կա­խար­դա­կան:
­Տաթ­ևի­կը խնդաց.
– ­Չէ մի չէ՝ կա­խար­դա­կան, մի գիծ էլ չի կա­րա քա­շի:
– ­Նա­յի՛,- վի­րա­վոր­վեց Էդ­վար­դը և մա­տի­տը ա­մուր սեղ­մեց տան պա­տին,- նա­յի՛:
­Բաց գույ­նի պա­տին պար­զո­րոշ կար­միր գիծ եր­ևաց:
– ­Տե­սա՞ք,- հպարտ հարց­րեց Էդ­վար­դը:
– ­Հա՛ է­լի,- հաս­տա­տեց ­Տաթ­ևի­կը:
– ­Ճիշտ է,- ա­սաց պա­պը,- բայց ո՞նց կքան­դես այս ա­մուր պա­տը:
– Չ­գի­տեմ, մա­տի­տը կա­րա, կա­խար­դա­կան է, համ էլ ես կա­խար­դա­կան բա­ռեր գի­տեմ,- հա­մո­զիչ պա­տաս­խա­նեց Էդ­վար­դը:
– ­Տաթ­ևի՛կ, ա­րի չվի­ճենք Է­դու­լի­կի հետ, ես հա­վա­տում եմ, որ ե­թե ցան­կա­նա, ա­մեն ինչ կա­րող է, ան­գամ ան­պի­տան մա­տի­տով,- ժպտա­լով խո­սեց պա­պը:
– Ան­պի­տան չի, պա­պի՛, ու­զո՞ւմ ես է­լի գիծ քա­շեմ,- վստահ ա­սաց Էդ­վարդն ու պա­տին մի նոր գիծ քա­շեց, ո­րից հե­տո լրիվ մաշ­վեց մա­տի­տը:
– ­Լա՛վ, լա՛վ, հա­վա­տում ենք: Այ­սօր լավ օր է, ի­րի­կու­նը պահմ­տո­ցի խա­ղանք:
– ­Ճիշտ որ,- ճչաց ­Տաթ­ևի­կը:
– ­Դո՛ւ ա­ռա­ջի­նը կփա­կես,- հրա­մա­յեց Էդ­վար­դը:
– ­Չէ՛, դո՛ւ,- նե­ղա­ցավ ­Տաթ­ևի­կը:
­Վե­ճին վերջ տվեց պա­պը, նրանց խոս­տա­նա­լով հենց հի­մա գնալ խա­նութ և գ­նել գու­նա­վոր մա­տիտ­ներ Է­դու­լի­կին, իսկ ջրա­ներկ՝ ­Տաթ­ևի­կին:
­Տու­նը կա­ռուց­վել էր, ­Տաթ­ևի­կը տաս­նե­րեք տա­րե­կան էր, Էդ­վար­դը՝ ի­նը, և ­մի ե­րե­կո պա­պը հարց­րեց.
– Է­դու­լի՛կ, հի­շո՞ւմ ես, քո մա­տի­տով ու­զում էիր քան­դել ձեր տու­նը:
– ­Հա՛,- շեշ­տա­կի պա­տաս­խա­նեց Էդ­վար­դը և գ­նաց իր սեն­յակ:
­Քիչ հե­տո մաշ­ված, փոք­րիկ մա­տի­տը ձեռ­քին վե­րա­դար­ձավ:
– ­Պա­պի՛, տես, էն մա­տիտն է, բայց էլ կա­խար­դա­կան չի:
­Տաթ­ևի­կը կող­քից հեգ­նեց.
– Իբր էն ժա­մա­նակ կա­խար­դա­կա՞ն էր:
– ­Հա՛, բա ինչ էր, ես էի սո­վո­րեց­րել կա­խար­դա­կան բա­ռեր, նա էլ կա­տա­րում էր, ինչ ու­զեի:
– Իսկ ո՞ւր են բա­ռերդ,- հարց­րեց պա­պը:
Էդ­վարդն ար­դեն մեծ տղա էր և ­լուրջ պա­տաս­խա­նեց.
– ­Բա­ռե­րը մտքիս մեջ են, նրանք այն­տեղ են քան­դում ու շի­նում, թռչում ու սուզ­վում ծո­վե­րի մեջ:
– ­Պա՜հ-պա՜հ,- մի­ջամ­տեց ­Տաթ­ևի­կը,- եր­ևի կա­խար­դա­կան գորգ են:
– ­Բա ի՞նչ են,- վի­ճե­լու պատ­րաստ՝ վրա տվեց Էդ­վար­դը,- պատմ­վածք եմ գրել, կկար­դաս, կի­մա­նաս:
– ­Բեր կար­դանք,- ան­համ­բեր ա­սաց պա­պը:
Էդ­վար­դը մի պահ լռեց ու պա­տաս­խա­նեց.
– Մտ­քիս մեջ եմ գրել, էս մա­տի­տով, համ էլ տուն եմ նկա­րել,- ու խնդաց Էդ­վար­դը:
­Պապն էլ խնդաց, ­Տաթ­ևիկն էլ խնդաց:
Այս պատմ­ված­քի վեր­ջում բո­լորն ու­րա­խա­ցան, ո­րով­հետև կա­խար­դան­քը ոչ միայն պի­տի եր­ևա, այլև չեր­ևա, բայց ծա­վալ­վի, վեր ու վար թռչի մտքի մեջ, մաշ­ված քթով մա­տի­տի պատ­կե­րած կա­խար­դա­կան գոր­գի հրաշք սա­վառ­նու­մով:

 

Ռո­լանդ ՇԱՌՈՅԱՆ
ԼԻՆՈՒՄ Է, ՉԻ ԼԻՆՈՒՄ
ՄԻ ԿԱՊԻԿ

­Լի­նում է, չի լի­նում մի կա­պիկ: ­Նա ապ­րում է Հնդկաս­տա­նի ջունգ­լի­նե­րում: ­Մի օր մի խե­լառ որ­սորդ հան­դի­պում է նրան ան­տա­ռում: Այն ժա­մա­նակ է տես­նում, երբ կա­պի­կը ծա­ռի վրա նստած ա­խոր­ժա­կով բա­նան է ու­տում: Եվ քա­նի որ այդ որ­սոր­դը շատ բկլիկ է լի­նում, խնդրում է, որ կա­պի­կը ի­րեն էլ բա­նան տա: ­Կա­պի­կը պա­տաս­խա­նում է.
­Դու ինձ որ­ևէ մի բան տուր, ես էլ քեզ բա­նան կտամ:
Որ­սոր­դը հրա­ցա­նից բա­ցի ու­րիշ բան չի ու­նե­նում: Եվ քա­նի որ շատ բկլիկ է, ստիպ­ված հրա­ցանն է տա­լիս: ­Կա­պիկն էլ նրան մի քա­նի բա­նան է տա­լիս:
­Բայց ա­րի ու տես, որ կա­պիկն էլ է խե­լառ: Հ­րա­ցա­նը գցում է ուսն ու ծա­ռից ծառ թռչկո­տե­լով՝ շրջում ան­տա­ռով մեկ: Եվ ի՜նչ զար­մանք, ով տես­նում է կա­պի­կին, գլու­խը բռնում է ու խե­լա­կո­րույս փախ­չում: Իսկ կա­պի­կը քա՜հ-քա՜հ ծի­ծա­ղում է նրանց վրա և ­կար­ծում է, թե ի­րե­նից են վա­խե­նում ու փախ­չում:
Եվ մինչև այ­սօր էլ այդ­պես է մտա­ծում:

 

Ա­նուշ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
ՋՐԱՀԱՐՍՆ ՈՒ ԱՂՋԻԿԸ

­Խորհր­դա­վոր ­Դա­գո կղզու ա­փե­րը ո­ղո­ղում են Ատ­լանտ­յան օվ­կիա­նո­սի ջրե­րը: ­Կապ­տա­կա­նաչ ջրե­րը ար­տա­ցո­լում են ա­րե­գա­կի վառ կար­միր սկա­վա­ռա­կը: Ջ­րից դուրս է ե­կել ջրա­հարս ­Յա­նա­յի եր­կար, ջրի­մուռ հի­շեց­նող վար­սե­րով գլու­խը: ­Նա սպա­սում է, թե ա­րե­գա­կը երբ կբարձ­րա­նա զե­նիթ, որ­պես­զի վե­րա­դառ­նա օվ­կիա­նո­սի խոր­քե­րում գտնվող ի­րենց դղյա­կը: Այ­սօր ­Յա­նան դառ­նում է տասն­հինգ տա­րե­կան: Ար­ծա­թա­փայլ մար­մի­նը թա­փա­հա­րե­լով՝ ­Յա­նան սուզ­վեց օվ­կիա­նո­սի հա­տա­կը: Օվ­կիա­նո­սի բնա­կիչ­նե­րը բազ­մա­թիվ նվեր­ներ էին բե­րել ար­քա­յադս­տեր հա­մար: ­Թա­գու­հին ու­րախ դի­մա­վո­րեց դստե­րը և ­ցույց տվեց մար­ջան­նե­րից սարք­ված արկ­ղը, ո­րը լե­ցուն էր թան­կար­ժեք քա­րե­րով՝ կա­նաչ զմրուխտ­ներ, կար­միր հա­կինթ­ներ, փայլփ­լուն ա­դա­մանդ­ներ, ո­րոնք ձուկ-զին­վոր­նե­րը հա­վա­քել էին խոր­տակ­ված նա­վե­րի մի­ջից: Ոստ­րե­նե­րը բա­ցել էին խե­ցի­նե­րը և ­բազ­մա­գույն մար­գա­րիտ­նե­րից ման­յակ­ներ էին հյու­սել գե­ղեց­կու­հու հա­մար:
­Ձիուկ ձկնե­րը բե­րում են կառ­քը. կառ­քում նստած է օվ­կիա­նո­սի ար­քա ­Նեպ­տու­նը: ­Հայ­րը բազ­մեց գա­հին, և սկսվեց խնջույ­քը: ­Սե­ղան­նե­րը լցված էին ջրա­յին բա­րիք­նե­րով, կակ­ղա­մորթ­նե­րի բուրգ. խա­վիար­ներ՝ սև, կար­միր, ծո­վա­կա­ղամ­բի աղ­ցան­նե­րը հա­մեմ­ված էին յու­ղով: ­Հայտն­վեց թա­նա­քա­ձու­կը՝ ջրե­րը ներ­կե­լով բազ­մա­գույն, մե­դու­զա­նե­րը լո­ղում էին բազ­մաձև, տո­նա­կան մթնո­լոր­տը ամ­բող­ջաց­րեց օվ­կիա­նո­սի ար­քա ­Նեպ­տու­նը՝ ե­ռա­ժա­նին բարձ­րաց­րեց և ­թա­փով խփեց: Ջ­րե­րը խառն­վե­ցին, սկսվեց փո­թո­րիկ, խփեց կայ­ծակ­նե­րի փուն­ջը:
– ­Տե՛ս, դստրի՛կս, ինչ գե­ղե­ցիկ հրա­վա­ռութ­յուն է քո պատ­վին,- բամբ ձայ­նով ա­սաց ար­քան:
­Յա­նան ծափ զար­կեց և ո­լոր-մո­լոր լո­ղա­լով վերև բարձ­րա­ցավ՝ փո­թո­րի­կով հիա­նա­լու:
­Նույն այդ օ­րը ­Դա­գո կղզում ևս ն­շում էին ծնունդ: ­Մայ­րը, հայ­րը և­ եղ­բայ­րը տու­նը զար­դա­րել էին ծաղ­կաշղ­թա­նե­րով, չէ՞ որ գե­ղեց­կու­հի Ան­նա­յի տասն­հինգ տա­րին էր լրա­ցել:
­Սե­ղա­նի զար­դը ծննդյան տորթն ու մրգե­րի զամբ­յուղ­ներն էին: Ան­նան զվարթ վազվ­զում էր ու բա­ցա­կան­չում. «Այ­սօր իմ ծննդյան օրն է, և ­հայ­րի­կը կկա­տա­րի իմ ցան­կութ­յու­նը՝ մեր նա­վա­կով կգնանք ծո­վի մայ­րա­մու­տը տես­նե­լու»:
­Ծո­վը շատ հան­դարտ շող­շո­ղում էր ար­ևի ճա­ռա­գայթ­նե­րով: ­Հայ­րի­կը ի­ջեց­րեց նա­վա­կը, և ն­րանք լո­ղա­ցին սա­հուն ջրե­րի վրա­յով: Չ­գի­տես որ­տե­ղից հայտն­վե­ցին ջրի հսկա­յա­կան ա­լիք­նե­րը, խփե­ցին կայ­ծակն ու ո­րո­տը: ­Ջու­րը գրկեց աղջ­կան և ­տա­րավ հե­ռու, իսկ նա­վա­կը նե­տեց ափ:
Այդ ա­մե­նը տե­սավ ջրա­հար­սը, նա գրկեց ու­շագ­նաց Ան­նա­յին և լո­ղաց դե­պի դղյա­կը:
­Յա­նան ար­տաս­վում էր և խնդ­րում էր հորն ու մո­րը փրկել աղջ­կան: ­Նեպ­տուն ար­քան խո­ժոռ­վեց և խ­փեց ե­ռա­ժա­նին: Ո՜վ հրաշք՝ Ան­նան բա­ցեց աչ­քե­րը և ­դար­ձավ… ջրա­հարս: Ոտ­քե­րը վե­րա­փոխ­վե­ցին ար­ծա­թա­փայլ պո­չի, ու նա սկսեց լո­ղալ: ­Ճիշտ ­Յա­նա­յի նման: ­Ձեզ ա­սեմ, որ հենց Ան­նան խո­սել սո­վո­րեց­րեց օվ­կիա­նի բնա­կիչ­նե­րին, ո­րոնք մինչ այդ հա­ղոր­դակց­վում էին միայն ձեռ­քե­րի շար­ժում­նե­րով: ­Քույր դար­ձած ջրա­հարս­նե­րը, Ան­նա­յի ծնող­նե­րին սփո­փե­լու հա­մար, մար­գա­րիտ­նե­րով լե­ցուն խե­ցի­ներ, մար­ջա­նե ճյու­ղեր, սա­դա­փե զար­դեր լցրե­ցին նրանց նա­վա­կի մեջ:

 

­Յու­րի ՍԱՀԱԿՅԱՆ
ԿԵՌԱՍ

­Գար­նան-ամ­ռան ա­րան­քում,
Որ­պես մրգի այ­գա­բաց`
­Շող­շո­ղում է սե­ղա­նին
Եր­կար կո­թով մի նուրբ միրգ:
­Բարձր է ծա­ռը նրա,
Ճ­յու­ղա­տա­րած, լայն­սա­ղարթ,
­Բեր­քը` կլոր, ա­նու­շիկ,
­Մինչ­դեռ կյանքն է շատ կարճ­լիկ:
­Բա­ցի օր­վա հա­ճույ­քից,
­Կոմ­պո­տից ու չրե­րից,
Այդ միրգն աշ­խարհ է գա­լիս,
­Հայ­տա­րա­րում քաղց­րա­ձայն`
­Շու­տով մրգե՜րն են գա­լիս:

 

Եր­վանդ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
ԱՆՁՐԵՎԱԳԻՐՔ

Անձրև ա­լիք-ա­լիք,
Անձրև վա­րար-վա­րար,
Ու­ղիղ ու շեղ անձրև,
Անձրև բա­րակ-բա­րակ:
Եվ բո­լորն այդ՝ մեկ­տեղ,
­Հենց նույն անձր­ևի մեջ,
Անձր­ևա­գիրք է նա՝
­Գույն-գույն ու բազ­մաէջ:
­Գա­լիս է ու գա­լիս,
Թ­վում է՝ վերջ չկա…
­Բայց արևն է ել­նում,
­Ծի­ծա­ղե­լով՝ կա՜, կա՜…

 

­Հեն­րիկ ՍԵՎԱՆ
ՏՂԱՆԵՐԸ ԵՎ ԱՂՋԻԿՆԵՐԸ

­Գի­տե՞ք ին­չից են պատ­րաստ­ված
Տ­ղա­նե­րը ե­րե­սա­ռած.
­Ծույլ խխուն­ջից, գոր­տից կա­նաչ
Ու շլդի­կից եր­կա­րա­կանջ:
Ա՛յ թե ին­չից են պատ­րաստ­ված
Տ­ղա­նե­րը ե­րե­սա­ռած:
­Գի­տե՞ք ին­չից են պատ­րաստ­ված
Աղ­ջիկ­նե­րը չա­փած-ձևած,
­Կար­կան­դա­կից, մեղ­րից ա­նուշ,
­Ծա­ղիկ­նե­րից, վար­դից քնքուշ:
Ա՛յ թե ին­չից են պատ­րաստ­ված
Աղ­ջիկ­նե­րը չա­փած-ձևած:

Թարգմանությունը` անգլերենից

 

­Սու­րեն ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ
ԼԻԼԻԹԻ ՆԱՊԱՍՏԱԿԸ
­Պատ­րաս­տել եմ բամ­բա­կից
­Մի սի­րու­նիկ նա­պաս­տակ,
Ա­կանջ­նե­րը` խլշկան,
Ձ­յու­նի նման սպի­տակ:
­Փե­տու­րի պես թեթև է,
­Հենց որ փչում եմ վրան,
Ոս­տոս­տում է դե­սու­դեն,
Ս­լա­նում է նա ա­րագ:
Ես Ձ­յու­նիկ եմ ան­վա­նել
Իմ սի­րու­նիկ շլդի­կին,
Ն­րա ա­ռաջ լցրել եմ
­Կա­ղամբ, գա­զար ա­նու­շիկ:
­Խոր ձյու­նի մեջ Ձ­յու­նիկս
Իր մար­մինն է թաքց­նում,
­Բայց մատ­նում են աչ­քե­րը`
­Փայ­լեց­նում է, ճպպաց­նում:

 

­Տիգ­րան ՆԻԿՈՂՈՍՅԱՆ
ԿԱ ՄԻ ԱՂՋԻԿ

­Կա մի աղ­ջիկ չա­րաճ­ճի,
Ա­նու­նը ­Սո­ֆի,
Ո՞վ կա­րող է նրա կամ­քին
­Հա­կա­ռակն ա­նի։
­Թե չսի­րեց ինչ-որ մե­կին,
­Բառ իսկ չի ա­սի,
­Թե հա­վա­նեց,
պարզ է ար­դեն,
­Սիր­տը կբա­ցի։
­Մեջ­տեղ կգան
խա­ղա­լիք­ներ,
­Կոն­ֆետ, երգ ու պար,
Եվ զրնգուն իր ծի­ծա­ղը
Կբռ­նի շուրջ­պար։
Կ­պարզ­վի աչ­քե­րիդ դեմ
­Պայ­ծառ ծիա­ծան,
Եվ կդառ­նա ցուրտ տնա­կը
Ա­նուշ մրգաս­տան։

 

ԼԻԼԻԹ
ՄՐՋՆԱՆՈՑԸ

Մրջ­նա­նո­ցը գտնվում էր կա­կաչ­նե­րի բա­ցա­տում: Այն շատ բնա­կիչ­ներ ու­ներ: Այն­տեղ էին ապ­րում հայ­րիկ­ներն ու մայ­րիկ­նե­րը, պա­պիկ­ներն ու տա­տիկ­նե­րը և փոք­րիկ, չա­րաճ­ճի մրջյու­նիկ­նե­րը: ­Բո­լո­րը հա­մե­րաշխ էին և­ օգ­նում էին միմ­յանց: Ա­մեն մեկն իր գործն ու պար­տա­կա­նութ­յունն ու­ներ: ­Մայ­րիկ­նե­րը զբաղ­ված էին տնա­յին գոր­ծե­րով, պա­պիկ­ներն ու տա­տիկ­ներն աշ­խա­տում էին բան­ջա­րա­նո­ցում, իսկ փոք­րիկ մրջյու­նիկ­նե­րը դպրոց էին գնում: Ա­մե­նից շատ չար­չար­վում էին հայ­րիկ­նե­րը: ­Մինչ ուշ գի­շեր աշ­խա­տում էին: Ն­րանք հո­ղե պա­հա­րան­նե­րը լցնում էին ծղո­տե շյու­ղե­րով և­ ու­տե­լիք­նե­րով, որ­պես­զի մրջնա­նո­ցում հա­ճե­լի ջեր­մութ­յուն լի­նի, իսկ տա­տիկ­նե­րը կա­րո­ղա­նան հա­մեղ կար­կան­դակ­ներ պատ­րաս­տել:
­Սա­կայն գար­նա­նա­յին մի օր ա­ղետ ե­ղավ մրջնա­նո­ցում: ­Մի ան­ճոռ­նի, մեծ արջ կոտ­րեց մրջնա­նո­ցի դու­ռը և­ ոտ­նա­տակ տվեց հա­վա­քած ու­տե­լիք­նե­րի պա­շա­րը: ­Հայ­րիկ­նե­րը, տես­նե­լով այդ, ծղո­տե նի­զակ­նե­րով սկսե­ցին հար­վա­ծել նրան: ­Բայց ծղո­տե նի­զակ­ներն ար­ջին չէին վնա­սում, ո­րով­հետև շատ էին բա­րակ: Ար­ջը հար­յու­րա­վոր հայ­րիկ­նե­րին լեզ­վով հա­վա­քեց ու ճպճպաց­նե­լով ա­սաց.
Ի՜նչ թթվաշ են, ի՜նչ հա­մեղ…
Մրջ­նա­նո­ցը լցվեց վշտով ու տխրութ­յամբ: ­Բայց երբ սգի օ­րերն ան­ցան, մրջյուն­նե­րը նո­րից սկսե­ցին ա­ռա­վո­տից մինչև ուշ գի­շեր աշ­խա­տել, որ­պես­զի ձմռան ցրտին ու­տե­լիք ու­նե­նան: ­Փոք­րիկ մրջյուն­ներն օգ­նում էին մե­ծե­րին և դպրոց գնա­լու ժա­մա­նակ չու­նե­րին այլևս:
­Մի աստ­ղա­լից գի­շեր մրջնա­նո­ցի բնա­կիչ­նե­րը հա­վաք­վե­ցին, որ­պես­զի ո­րո­շեն, թե ինչ­պե՞ս վար­վեն ար­ջի հետ, ե­թե նա նո­րից գա: ­Մի ծեր մրջյուն պա­պիկ պատ­մեց, որ շատ տա­րի­ներ ա­ռաջ էլ մի այդ­պի­սի արջ էր ներ­խու­ժել մրջնա­նոց, և­ ինքն իր ըն­կեր­նե­րի մի մեծ խմբի հետ մտան ար­ջի ա­կանջ­նե­րի, քթի մեջ ու սկսե­ցին ու­ժեղ խու­տուտ տալ: Ար­ջը, մրջյուն­նե­րից ա­զատ­վե­լու հա­մար, թա­փա­հա­րում էր ա­կանջ­նե­րը, թա­թե­րով խփում քթին, բայց ա­պարդ­յուն: Մրջ­յուն­ներն ար­ջին հան­գիստ թո­ղե­ցին միայն այն ժա­մա­նակ, երբ նա սկսեց հո­ղե­րի մեջ թա­վալ­վել ու մռնչալ, ա­սես զղջա­լով ա­րա­ծի հա­մար: Ի վեր­ջո թքե­լով հե­ռա­ցավ և այլևս չեր­ևաց:
Ու­ժեղ թշնա­մուն պետք է խել­քով ու խո­րա­ման­կութ­յամբ հաղ­թել,- պատ­մութ­յունն ա­վար­տեց մրջյուն պա­պի­կը:

 

­Կոր­յուն ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
ԾԻՐԱՆԱԳՈՒՅՆ ԵՐԱԶ

Ե­րա­զում մի մեծ
Կ­տավ էի ես
Փ­ռել դաշ­տե­րի՜,
­Ծո­վե­րի՜ վրա:
­Ծի­րա­նի ծառ էր,
­Հա­սած ծի­րան­ներ՝
Ան­թիվ, ան­հա­մար՝
Ճ­յու­ղե­րին նրա:
­Ծի­րա­նա­գո՜ւյն էր
Աշ­խար­հը դար­ձել
Ու ծի­րա­նա­համ,
­Դե­ղին ու կար­միր
­Մի հե­քիա­թի էր
Աշ­խար­հը նման:
Երբ ժա­մա­ցույ­ցի
­Զան­գից արթ­նա­ցա,
Կ­տա­վը չկար,
­Մերկ էր աշ­խար­հը,
­Դա­տարկ, հի­րա­վի,
Ա­ռանց այդ հե­քիա՜թ,
Հ­րա՜շք կտա­վի…

 

Ո՞Վ ԷՐ ԳՈՂԱՑԵԼ ՄԵՂՐԸ

Ար­ջը սաս­տիկ քաղ­ցած՝ արթ­նա­ցավ: ­Թա­փով ձեռքն ա­ռավ մեղ­րա­գա­վաթն ու տե­սավ, որ այն դա­տարկ է: ­Նա խիստ բար­կա­ցավ:
– Ո՞վ է հա­մար­ձակ­վել… ­Գու­ցե գա՞յ­լը: ­Բայց նա մեղր չի ու­տում: ­Դե, ու­րեմն՝ նա­պաս­տա­կը: Ի­հար­կե, նա է…
Եվ ար­ջը սկսեց թա­փա­ռել ան­տա­ռում՝ գտնե­լու նա­պաս­տա­կին: Ի վեր­ջո գտավ նրան: ­Նա­պաս­տա­կը նստած՝ բե­ղերն էր սղա­լում:
– Ա­հա թե որ­տեղ ես դու, փոք­րի՛կ գող,- գո­ռաց ար­ջը,- հի­մա կստա­նաս…
– ­Նախ՝ բար­ևիր,- կշտամ­բեց նա­պաս­տա­կը,- ա­պա միայն կա­րող ես ինձ հետ խո­սել և ­հայտ­նել ժա­մա­նու­միդ նպա­տա­կը:
– Ես մեղրս եմ ու­զում, որ դու ես գո­ղա­ցել ին­ձա­նից:
– Ի՞նչ մեղր, ի՞նչ բան. ես ար­դեն վա­ղուց է՝ ոչ մի մեղր էլ չեմ տե­սել…
– Ս­տում ես,- գո­ռաց ար­ջը:- Ինձ չես խա­բի…
– Ի՞նչ ես վրա տա­լիս, հի­մա՛ր արջ: Կրկ­նում եմ, որ չգի­տեմ՝ որ­տեղ է քո մեղ­րը և­ ինչ­պես կա­րող էր ան­հե­տա­նալ:
– Փ­չում ես,- ա­սաց ար­ջը:- Ե­թե հենց հի­մա ինձ չհայտ­նես մեղ­րի տե­ղը, ա­ռանց որ­ևէ խղճմտան­քի, տեղ­նու­տե­ղը կսպա­նեմ: ­Սաս­տիկ քաղ­ցած եմ:
­Նա­պաս­տա­կը հաս­կա­ցավ, որ միայն խո­րա­ման­կե­լով կա­րող է ա­զատ­վել ար­ջի թա­թե­րից:
– Ա­րի ինձ հետ, ցույց կտամ՝ որ­տեղ է պահ­ված մեղրդ,- ա­սաց նա և ար­ջին ու­ղեկ­ցեց մեղ­վա­նոց:
– Ա­հա, տե՛ս, այս մի­ջատ­ներն են ու­տում մեղրդ: ­Նա­յիր փե­թակ­նե­րի ներ­սը ու վերց­րու, ե­թե ինչ-որ բան մնա­ցել է…
Արջն իս­կույն հայտ­նա­բե­րեց մեղ­րա­հա­ցը, սա­կայն հենց որ թա­թը մեղ­րին մեկ­նեց, մե­ղու­նե­րի մեծ պար­սը նետ­վեց նրա վրա… ­Սուր, ցա­վոտ խայ­թոց­ներ ստա­նա­լով՝ ար­ջը մի կերպ փա­խուստ տվեց՝ ա­ռանց հետ նա­յե­լու:
­Նա­պաս­տակն այս­պես խո­րա­ման­կեց ար­ջին:

­Վե­րա­պատ­մեց
­Նի­կո­լայ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆԸ

 

 

Սու­րեն ԴԱՎԹՅԱՆ
ԽՆՁՈՐՆ ՈՒ ՏՂԱՆ

­Շատ սի­րուն ես դու, խնձո՛ր,
­Հա՛մ կա­տար­յալ, հա՛մ կլոր,
Ա­սես ար­ևը ամ­ռան
­Հենց քո թուշն է անն­ման:
Ա­սես ներ­սից ամ­րա­կուռ
­Մի ամ­րոց ես դու,
փակ դուռ,
Դր­սից շո­ղում ես,
փայլփ­լում,
­Համ ու հոտ ես տա­րա­ծում:
Ապ­րի՛ ծա­ռը խնձո­րի,
Որ ծաղ­կել է այս տա­րի,
­Թող ար­ևը հայ­րե­նի
­Թու­շը կար­մի­րով ներ­կի:

 

­Լի­պա­րիտ ՍԱՐԳՍՅԱՆ
ԾՆԾՂԱ

­Ձուլ­ված պղինձ ու ա­նա­գից՝
Ափ­սե­ներ ենք մենք եր­կու,
Եղ­բոր նման ի­րար գա­լիս,
­Ծափ ենք տա­լիս զրնգուն:
­Մեր զնգո­ցը լսվել է դեռ
Այն օ­րե­րին հե­ռա­վոր,
Երբ որ ­Հայ­կը
­Բե­լին զար­կեց
­Նետ-ա­ղե­ղով իր հզոր…
Ա­յո՛, շատ վաղ ենք
ա­րար­վել,
Եվ մի բան էլ ա­սեմ ձեզ.
Ոչ մի հան­դես
չի կա­տար­վել,
­Տոն չի՛ նշվել ա­ռանց մեզ:

 

Ար­մեն ՇԵԿՈՅԱՆ
ՍԱՐԻ ԾԱՂԻԿ

­Սա­րի ծա­ղիկ,
­Քա­րի ծա­ղիկ,
­Միշտ ան­թա­ռամ
Ու բաղ­ձա­լի,
Ո՞նց ես հաղ­թում
­Քո թշնա­մուն՝
Ան­խիղճ շո­գին
Ու գիժ քա­մուն:
Ի՞նչ թշնա­մի,
­Սի­րո՛ւն Ար­տակ,
Իմ եղ­բայրն է
Այս գիժ քա­մին,
Իմ քույ­րիկն է
Արևն այս տաք:

 

Սար­գիս ԿԱՐԵՅԱՆ

ՀԱՆԵԼՈՒԿՆԵՐ

***
Շր­ջա­նակ ու ա­պա­կի,
Աշ­խար­հի հետ կկա­պի:
(ակ­նոց, պա­տու­հան)

***
­Պա­տը ու­նի մի մեծ ակ­նոց,
­Վա­րա­գույրն է կո­պե­րը գոց:
(պա­տու­հան)

***
­Շար­վել են նո­րից
սև-սև ու­լե­րը,
Ն­րանց չեն սի­րում միայն
ծույ­լե­րը:
(տա­ռեր և ­տող)

 

­Սեր­գեյ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆ
ՁԻԵՐԸ

­Ձիե­րը վրնջում ու դո­փում են ձիա­նո­ցում… ­Ցան­կա­պա­տի մաս­րե­նու վրա­յից ձյու­նը հալ­վում է` հու­լունք դար­ձած կա­թե­լով բնի մաղ­ված հո­ղի վրա, գլոր­վե­լով՝ իր ետ­ևից թող­նե­լով փոք­րիկ առ­վակ: ­Գա­րուն է… ­Ձիե­րը վրնջում ու դո­փում են` ռուն­գե­րից գա­րուն ար­տաշն­չե­լով: Ձ­յու­նը հալ­վե­լով, հով­տից նա­հան­ջում է լեռ­ներն ի վեր` իր ետ­ևից թող­նե­լով կա­նաչ թա­վիշ: ­Ձիե­րը կա­նաչ­նե­րի հետ­քե­րով հե­տապն­դում են ձյա­նը` տա­նե­լով դե­պի լեռ­նե­րը: ­Լեռ­նե­րում ձյու­նը նա­հան­ջել է մինչև գա­գա­թը: ­Ձիե­րը վրնջում են ու դո­փում` պա­հե­լով ձյու­նը լե­ռան գա­գա­թին: Ա­մառ է… ­Ձիե­րը վրնջա­լով պտտվում են գա­գա­թի շուր­ջը` հսկե­լով կա­նա­չի ու ձյան սահ­մա­նը: ­Լե­ռան գա­գա­թի վրա կռունկ­նե­րի ե­րա­մը, պտույտ գոր­ծե­լով, գնում է դե­պի հա­րավ: ­Ձիե­րը կա­մա՜ց-կա­մա՜ց իջ­նում են դե­պի հո­վի­տը` վրնջա­լով դո­փում լե­ռան փե­շե­րը: Ա­շուն է… ­Ձիե­րը վրնջում ու դո­փում են աշ­նան թավ­շե կա­նա­չին: ­Ձիերն ի­ջել են հո­վիտ` բա­շե­րին եղ­յամ: ­Նո­րից վրնջում են ձիա­նո­ցում: Ձ­մեռ է… ­Ձիե­րը գա­րու­նը տա­րան լե­ռան գա­գաթ, պա­հե­ցին ձյու­նը և ձմե­ռը վե­րա­դարձ­րին: ­Ձիե­րը դո­փում ու վրնջում են. նրանք ե­րազ­նե­րի պես հրե­ղեն են, գնա­ցին ու վե­րա­դար­ձան…

 
Ալ­վարդ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
ՆԱՐԵԿԻ ՀՐԱՑԱՆԸ

­Նա­րե՛կ, դու էլ մեզ հետ ա­րի,
Գ­նանք, քա­ղենք մոշ ու մո­րի,
­Բայց վերց­րու զենք ու զրահ
Ու ­Բո­ղա­րին ձեր դռնա­պահ:
­Մեծ ան­տառ է՝ հա­զա՜ր փոր­ձանք,
­Պի­տի լի­նենք շատ հա­մար­ձակ,
­Մեկ էլ տե­սար՝ ա­նակն­կալ
­Դուրս գա մեր դեմ աղ­վես կամ գայլ:
­Հենց որ տես­նի քո ձեռ­քին զենք,
­Չի մո­տե­նա նա մեզ եր­բեք:
Ի՞նչ ի­մա­նա այդ գա­զա­նը՝
­Խա­ղա­լիք է հրա­ցա­նը:

 

­Սա­թե­նիկ ՂԱԶԱՐՅԱՆ
ԱՆՏԱՌԱՅԻՆ ՓԱՌԱՏՈՆ
(­Ծաղ­կա­ձոր­յան հե­քիաթ)
­Մի ան­գամ, ան­տա­ռում ո­րո­շե­ցին խո­հա­րա­րա­կան փա­ռա­տոն կազ­մա­կեր­պել: Այդ միտ­քը տվել էր կա­չա­ղա­կը: ­Նա թռչում էր բա­ցա­տից բա­ցատ և չրթչր­թաց­նե­լով աղմ­կում: Որ­տեղ որ­ևէ հե­տաքր­քիր բան էր տես­նում, միան­գա­մից մտա­պա­հում էր և ­պատ­մում ի­րեն հան­դի­պող կեն­դա­նի­նե­րին: ­Նա նաև կտու­ցով հա­վա­քում էր փայլփ­լող ու տա­րօ­րի­նակ ի­րեր և ­բե­րում լցնում իր բույ­նը: Այդ­պես, նա նաև մի սրինգ էր բե­րել: ­Փա­ռա­տո­նը ո­րոշ­վեց սկսել սուն­կե­րի բա­ցա­տում. կա­չա­ղա­կը շտա­պեց իր բույ­նը և բ­նում ե­ղած փայ­լող ի­րե­րը նե­տեց բա­ցատ:
­Սունկ աղջ­նակն, իր ­Դեղ­նեզր գլխար­կով, ա­րագ կա­պեց ճեր­մակ գոգ­նոցն ու հա­մա­ձայ­նեց ա­պուր ե­փել: Այդ ժա­մա­նակ մոտ վա­զեց և Ս­պի­տակ գլխարկ դրած սունկ աղջ­նա­կը: ­Նա հա­մա­ռեց այն­քան, մինչև հա­մո­զեց, որ մյուս ա­պուր ե­փողն ին­քը լի­նի:
Եվ այս­պես, հա­վաք­վե­ցին թռչուն­նե­րը, կեն­դա­նի­նե­րը և ­նա­յե­ցին, թե ինչ­պես են սունկ աղջ­նակ­նե­րը ա­պուր ե­փում:
­Փայտ­փո­րի­կը կտցա­հա­րեց, նա­պաս­տա­կը վազ­քի մրցման հաղ­թող դար­ձավ, դեղ­ձա­նիկ­նե­րը եր­գե­ցին, իսկ գայ­լերն ու ար­ջե­րը կռփա­մար­տի անկրկ­նե­լի խաղ ցու­ցադ­րե­ցին: Այդ ըն­թաց­քում ա­պուր­նե­րը եփ­վե­ցին: ­Սունկ աղջ­նակ­ներն ա­պու­րը լցրե­ցին տերև­նե­րի մեջ, ո­րոնք թա­սան­ման թեք­ված էին, և տ­վե­ցին համ­տե­սի: ­Բայց, ա՜յ քեզ բան, ոչ ոք չէր ցան­կա­նում համ­տե­սել ­Դեղ­նեզր գլխար­կով գե­ղեց­կու­հու ե­փած ա­պու­րից, իսկ Ս­պի­տակ գլխար­կով աղջ­կա ե­փած ա­պուրն ամ­բող­ջը կե­րել էին և խնդ­րում էին, սպա­սում, որ է­լի ե­փի:
­Դեղ­նեզր գլխար­կով գե­ղեց­կու­հին բար­կա­ցել ու լաց էր լի­նում: Ա­հա մո­տե­ցավ ի­շայծ­յա­մը, լուռ խո­նար­հեց գլուխն ու կե­րավ ­Դեղ­նեզր գլխար­կով սունկ աղջ­կա ե­փած՝ թու­նա­վոր սնկե­րով ա­պու­րը և ­հե­ռա­ցավ: ­Բո­լո­րը միա­բե­րան ու վա­խե­ցած բա­ցա­կան­չե­ցին. «­Թու­նա­վո՜ր է», իսկ կա­չա­ղա­կը, որն ա­մեն ինչ գի­տեր ան­տա­ռի կեն­դա­նի­նե­րի մա­սին, կչկչա­լով բա­ցատ­րեց, որ ի­շայծ­յամ­նե­րը թու­նա­վոր սունկ են ու­տում, երբ հի­վան­դա­նում են: Այդ լսե­լով՝ ան­տա­ռի բնա­կիչ­նե­րը ծա­փա­հա­րե­ցին ­Դեղ­նեզր գլխար­կով աղջ­կան: Եվ այս­պես, փա­ռա­տոնն ու­նե­ցավ եր­կու հաղ­թող, ո­րով­հետև մե­կի ե­փա­ծը շատ հա­մեղ էր, իսկ մյու­սի­նը՝ օգ­տա­կար:

 

Ա­նա­հիտ ԹԱՐՅԱՆ
ԹԻԹԵՌՆԵՐ, ԹԻԹԵՌՆԵՐ

­Շատ վազվ­զեց ­Հայկն այ­գում ծաղ­կա­գորգ.
­Մի մեծ թի­թեռ­նիկ բռնեց վեր­ջա­պես.
Հրճ­վան­քից ճչաց.-« ­Շուտ ա­րի՛, Գ­ևո՛րգ,
­Վագ­րա­թի­թեռ եմ ես բռնել, ա՛յ, տե՛ս»:
– Ի՞նչ վագ­րա­թի­թեռ, գժվե­ցի՞ր, ա՛յ ­Հայկ,-
Գ­ևոր­գը զննեց,- թի­թե՜ռ է կար­գին:
– ­Չէ՛, դու թևե­րի այս հաստ ու բա­րակ
­Շեր­տե­րի՛ն նա­յիր. նման չէ՞ վագ­րի:
– ­Լա՛վ, որ պնդում ես, ­Հա՛յկ, ձեռքդ մո՛տ բեր՝
Ես իմ թի­թե­ռը դնեմ ա­փիդ մեջ:
­Նա­յի՛ր թևե­րի պու­տե­րին մեծ-մեծ.
Ես էլ բռնել եմ հո­վա­զա­թի­թեռ:

 

­Վարդ­գես ԽԱՆՈՅԱՆ
ԳԵՏԸ

­Գետ իմ, Ե­ղե­գի՛ս,
­Վա­զող ա­րա­հետ,
­Դու հո­սում էիր
Իմ ման­կութ­յան հետ:
­Ջա­հել ես հի­մա,
­Ջա­հել, ինչ­պես ես,
­Գի­տեմ, ինձ նման
Ե­րազ­ներ ու­նես…
Զրն­գում ան­վերջ,
­Պատ­մում ես կրկին,
Ա­փիդ՝ ծա­ռե­րի
Զմ­րուխտ ա­կան­ջին…

 

­Սամ­վել ԿՈՍՅԱՆ
ԿՐԿԵՍՈՒՄ
­
Մինչև մտնեք դուք կրկես,
Լ­սեք, թե ինչ կա­սեմ ձեզ:
­Ծաղ­րա­ծո­ւի թևի տակ
­Կա գու­նա­վոր մի գնդակ:
­Թե որ վերև բարձ­րա­նա,
Իս­կույն թմբուկ կդառ­նա:
­Թե որ ներքև նա իջ­նի,
Կ­քայ­լի ոնց գե­տա­ձի:
­Թե որ խփես դու նրան,
Կ­կանգ­նի ոնց պա­հա­րան:
Իսկ թե ա­զատ ար­ձա­կես,
Կ­հո­շո­տի իս­կույն քեզ:
Գն­դակ չէ, այլ՝ մի գա­զան,
Ո՞վ է տե­սել նման բան:
Ու թե ինձ չեք հա­վա­տում,
Ա­հա կրկեսն, ա­հա դուք…

 

Օլ­գա ԴԱՐՅԱՆ
ԱՄՊԵ ՁԻՈՒԿ
­
Ճեր­մա­կա­բաշ, ամ­պե ձիո՛ւկ,
­Մի օր կրիա ես, մի օր՝ ձուկ,
­Մի օր՝ ծա­ղիկ խո­պո­պա­վոր
­Կամ էլ փափ­լիկ բարձ ես կլոր:
­Մի օր՝ տխուր մի ծաղ­րա­ծու,
Որ ստեղ­ծես ի­րա­րան­ցում:
­Հան­կար­ծա­կի մի պահ մթնես
Ու մեր գլխին անձրև թա­փես:
­Կամ խշրուկ թա­փես սառ­ցե,
­Մի ու­րիշ բան է­լի գու­ցե…
Ամ­պե ձիուկ, ի՞նչ ես լռում,
Ին­չո՞ւ եր­բեք ցած չես իջ­նում,
Որ քեզ պայ­տեմ,
թամ­բեմ, սան­ձեմ
Ու հան­դե­րով մեր սլաց­նեմ:
Եր­ջան­կութ­յուն լի­նի մի օր՝
­Դու ձի լի­նես, ես՝ ձիա­վոր:

 

Զեմ­ֆի­րա ԵՆՈՔՅԱՆ-ՄԿՐՏՉՅԱՆ

ԱՐԵՎ ԵՎ ԼՈՒՍԻՆ

­Վաղ ժա­մա­նակ­նե­րում տիե­զեր­քի եր­ջա­նիկ ըն­տա­նիք­նե­րից մե­կը հա­մար­վում էր երկն­քի աստ­ված Ու­րա­նո­սի և երկ­րի աստ­վա­ծու­հի ­Գեա­յի ըն­տա­նի­քը: Ն­րանք ու­նեին եր­կու աղ­ջիկ՝ Արևն ու ­Լու­սի­նը: Երբ ե­րե­խա­նե­րը փոքր էին, նրանց ըն­տա­նի­քում միշտ լսվում էին ու­րա­խութ­յան ու ցնծութ­յան ճի­չեր, ե­րե­խա­նե­րը խա­ղում էին բազ­մա­թիվ խա­ղեր, եր­գում էին մայ­րի­կի և ­հայ­րի­կի սո­վո­րեց­րած եր­գե­րը: Ն­րանք շատ էին սի­րում միմ­յանց, օգ­նում էին մայ­րի­կին տնա­յին գոր­ծե­րում, ինչ­պես նաև հայ­րի­կին՝ երկ­նա­յին հար­ցե­րում: ­Բայց երբ ե­րե­խա­նե­րը մե­ծա­ցան, ըն­տա­նի­քի ի­րադ­րութ­յու­նը փոխ­վեց: ­Խա­ղա­ղութ­յու­նը փոխ­վեց կռվի ու վե­ճի, ե­րե­խա­նե­րը հար­կի և­ ան­հար­կի կռվում էին ի­րար հետ, հա­ճախ վնա­սում ի­րար:
­Լու­սի­նը շատ էր նա­խան­ձում Արևին.
– ­Մայ­րի՛կ, ին­չո՞ւ են Ար­ևի զգեստ­նե­րը փայ­լուն, ոս­կե­գույն, շո­ղար­ձա­կող, իսկ իմ զգեստ­ներն՝ ար­ծա­թա­փայլ, և մի կար­գին չեն փայ­լում:
– Աղ­ջի՛կս, դա այդ­պես է, որ շրջա­պա­տում տար­բե­րեն և լավ ճա­նա­չեն ձեզ:
­Մայ­րի­կի պա­տաս­խա­նը չէր հանգս­տաց­նում ­Լուս­նին, նա ա­վե­լի էր չա­րա­նում: ­Մի ան­գամ, երբ Ար­ևը տա­նից դուրս ե­կավ և գ­նաց զբո­սան­քի, ­Լու­սի­նը պա­հա­րա­նից հա­նեց Ար­ևի շո­ղար­ձա­կող զգեստ­նե­րը, պատ­ռեց, փչաց­րեց և ­մեկ-մեկ ջար­դեց փայփ­լուն շո­ղիկ­նե­րը: ­Նա անվրդով տեսք ըն­դու­նեց, երբ ե­րե­կո­յան տուն վե­րա­դար­ձավ Ար­ևը:
Ար­ևը ան­մի­ջա­պես նկա­տեց փշրված շո­ղիկ­ներն ու պատռ­ված զգեստ­նե­րը և ­հաս­կա­ցավ, լուռ մո­տե­ցավ մյուս պա­հա­րա­նին, բա­նա­լիով բա­ցեց, հա­նեց շո­ղա­ցող մեծ մա­հա­կը.
– ­Դե՛, ստա­ցի՛ր պա­տաս­խա­նը, անզ­գա՛մ,- ա­սաց ու այն­պի­սի ուժգ­նութ­յամբ խփեց ­Լուս­նին, որ հա­մար­յա եր­կու կես ե­ղավ:
– ­Վա՜յ, վա՜յ, մայ­րի՛կ ջան,- հա­զիվ հասց­րեց բղա­վել ­Լու­սի­նը և­ ու­շա­թափ վայր ըն­կավ:
Այս ան­գամ էլ Արևն էր գոհ իր դա­ժան վար­մուն­քից: Ծ­նող­նե­րը շատ վշտա­ցան, բազ­մա­թիվ բժիշկ­ներ բու­ժե­ցին ­Լուս­նին, բայց ա­պարդ­յուն, ամս­վա մեջ երբ մի փոքր մրսում էր, այն­պես էր ցա­վից կուչ գա­լիս, որ դառ­նում էր կի­սա­լու­սին: ­Լու­սի­նը այդ դեպ­քից հե­տո եր­բեք չնե­րեց Ար­ևին:
­Հայրն ու մայ­րը մտա­հոգ էին։ Ու­րա­նո­սը ո­րո­շեց.
– Ես այն­պես կա­նեմ, որ աղ­ջիկ­ներս չհան­դի­պեն ի­րար:
– Ինչ­պե՞ս,- զար­մա­ցավ մայ­րը՝ ­Գեան:
– Ես օ­րը կկի­սեմ, կբա­ժա­նեմ ցե­րե­կի և ­գի­շե­րի:
­Հայ­րը կան­չեց աղ­ջիկ­նե­րին:
– Արև՛, դու դուրս կգաս ցե­րե­կը երկ­նա­կա­մա­րում շրջե­լու, քո շո­ղե­րով կարթ­նաց­նես բնութ­յու­նը, կյանք կպարգ­ևես մարդ­կանց, կեն­դա­նի­նե­րին, կծաղ­կեց­նես բու­սա­կան աշ­խար­հը: ­Դա կլի­նի քո աշ­խա­տան­քը, կվե­րա­դառ­նաս գի­շե­րը, այն ժա­մա­նակ, երբ ­Լու­սի­նը տա­նը չի լի­նի:
– ­Լու­սի՛ն, դու դուրս կգաս երկ­նա­կա­մա­րում շրջե­լու գի­շե­րը, երբ բնութ­յու­նը, մար­դիկ քնած են: ­Քո ար­ծա­թա­փայլ լույ­սով կպա­րու­րես աշ­խար­հը: ­Տուն կվե­րա­դառ­նաս այն ժա­մա­նակ, երբ Ար­ևը տա­նը չի լի­նի: Այս­պես լուծ­վեց խնդի­րը, քույ­րե­րը չէին հան­դի­պում, և կ­ռիվ ու վեճ չէր լի­նում: Ծ­նող­նե­րը շատ ու­րախ էին, որ հարթ­վել էր նրանց վեճն ու կռի­վը, նրանք ար­դեն հա­սու­նա­ցել և տիե­զեր­քում ի­րենց հաս­տա­տուն տե­ղը ու­նեին:

­Ման­կա­կան գրքի շա­բա­թի հա­մա­րը կազ­մեց Ա­նուշ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԸ

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։