­Ռու­զան  ԱՍԱՏՐՅԱՆ / ԱՅՍ  ՕՐԵՐԻ  ՀՐԱՏԱՊՈՒԹՅՈՒՆ՝ ՌԱԶՄԱԿԱՆԱՑՈՒՄ  ԵՎ  ԴԻՎԱՆԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ

 

Ո՛չ ինք­նաար­դա­րաց­ման, ո՛չ մե­ղա գա­լու ժա­մա­նակ չու­նենք, լսո՞ւմ եք, պա­րո­նա՛յք «նախ­կին­ներ ու ներ­կա­ներ»: Մեր անց­յալ ու ներ­կա ան­փու­թութ­յան, ան­պա­տաս­խա­նատ­վութ­յան, հայ­րե­նի­քը սե­փա­կան շա­հե­րին ծա­ռա­յեց­նե­լու, ըն­չա­քաղ­ցութ­յան, դի­վա­նա­գի­տութ­յան բա­ցա­կա­յութ­յան և­ այլ ու այլ ազ­գու­րաց և­ ազ­գա­մո­ռաց ի­րո­ղութ­յուն­նե­րի պատ­ճա­ռով մենք այ­սօր կրկին կանգ­նե­ցինք հա­յե­րիս ծաղ­կուն  գենն ու տա­րածք­նե­րը  կորց­նե­լու ան­փա­ռու­նակ  փաս­տի  ա­ռաջ:  Փո­խա­նակ  մեծ ու փոք­րով հա­մախմբ­վե­լու, մեր փշրված  բե­կոր­նե­րը  ի­րար վրա բե­րե­լու, հա­յե­րիս կոտր­ված մեջ­քը շտկե­լու՝ այս ծանր ու ան­հաշտ կո­րուստ­նե­րի օ­րե­րին, երբ մի­ջազ­գա­յին ու­ժե­րի ա­ջակ­ցութ­յամբ և 30 ար­ծա­թով ծախ­ված­նե­րի ձե­ռամբ հանձն­վեց Ար­ցա­խի 70 տո­կո­սը  և Հա­յաս­տա­նի սահ­ման­ներն ըն­կան GPS-նե­րի ան­թույ­լատ­րե­լի կո­ղո­պու­տի տակ, աջ ու ահ­յակ ա­տե­լութ­յան ու ինք­նա­վար­կա­բեկ­ման կո­չեր են հնչում, որն ա­վե­լի է հու­սա­հա­տեց­նում իր զա­վակ­նե­րին կորց­րած, Ե­ռաբ­լու­րի ցա­վին ձուլ­ված, հաշ­ման­դամ­նե­րի ան­պա­տաս­խան ին­չու­նե­րին խո­նարհ մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րին: Բավ է, խել­քի ե­կեք, թուր­քը Հա­յաս­տանն ու­զում է ա­ռանց հա­յե­րի, բաց ա­րեք ձեր ու­ղեղ­նե­րի ծալ­քե­րը… Ե­րիցս ճիշտ էր Չա­րեն­ցը, ա­յո՛, ես էլ եմ հարց­նում, որ Հայ­րե­նի­քը մի՞ֆ է մի­գու­ցե, այ­լա­պես ա­մեն տի­պի կո­չեր ու վեր­լու­ծութ­յուն­ներ են հնչում հան­րա­հա­վաք­նե­րում, բա­ցի եր­կի­րը վե­րա­կեն­դա­նաց­նե­լու, ա­ռող­ջաց­նե­լու, երկ­րի վեր­քե­րը բու­ժե­լու հնա­րա­վոր ա­ռա­ջարկ­նե­րից: Պա­րո­նա՛յք, ո՞ւր են ձեր ծրագ­րե­րը, ինչ­պե՞ս եք տես­նում Հա­յաս­տա­նի վաղ­վա օ­րը. Հա­յաս­տա­նի կեն­սա­կան անհ­րա­ժեշ­տութ­յան ոչ մի խոսք չլսվեց այս եր­կու-ե­րեք ա­միս­նե­րի ըն­թաց­քում: Ե­թե դուք վաղն եք գա­լու, ո՞ւր է Հա­յաս­տա­նը վե­րաշն­չա­վո­րե­լու ձեր քար­տե­զը, վաղն ու­մի՞ց ենք պա­հան­ջե­լու զրո­յա­կան խոս­տու­մի պա­տաս­խան­նե­րը… Ե­ղա­ծը մի՞­թե քիչ է: Ա­յո՛, Նի­կոլ Փա­շին­յա­նը մեզ «թավ­շա­հար» ա­րեց, և մենք բո­լորս կի­սա­խե­լա­գար վի­ճա­կում ենք, նա վա­ղուց պետք է հրա­ժեշտ տված լի­ներ, ին­չը շատ ժա­մա­նա­կին ու տե­ղին ա­նում են մեր հար­ևան վրա­ցի­նե­րը: Ն­րանց ե­րի­տա­սարդ վար­չա­պե­տը հայ­տա­րա­րեց, որ իր պե­տութ­յան և հա­սա­րա­կութ­յան կա­յու­նութ­յունն ա­վե­լին ար­ժե, քան իր ա­թո­ռը: Իսկ մե՞զ մոտ… Ձեր ան­ձե­րի հետ կապ չու­նի ա­ռա­ջարկս՝ կա­պի­տուլ­յա­ցիա­յի են­թարկ­ված երկ­րի ե­րակ­նե­րը կտրված  են,  նրան  ոչ  մի  պե­տութ­յուն  չի  ըն­դա­ռա­ջի,  չհա­մոզ­վե­ցի՞ք:

Անհ­րա­ժեշտ է մո­բի­լի­զաց­նել ողջ հա­յութ­յան ու­ժե­րը, էլ ժա­մա­նա­կը չէ դա­տարկ խոս­քե­րով կա­յա­նա­լու, Հա­յաս­տա­նը փոքր եր­կիր է, բո­լորս ի­րար ճա­նա­չում ենք, այս պար­տութ­յու­նը բո­լո­րիս պար­տութ­յունն է, ե­թե ու­զում եք երկ­րին տեր լի­նել, իշ­խա­նութ­յան գա­լուց ձեր մտքից հա­նեք միայն սե­փա­կան տոհ­մա­յին ու թի­մա­յին հարս­տութ­յուն կու­տա­կե­լու խնդի­րը: Երկ­րի հո­ղը պետք է սնել, որ նա քեզ պա­հի… Մ­տա­ծեք միայն մի բուռ մնա­ցած և թշ­նա­մու ե­րա­խում հայտն­ված հայ­րե­նի­քի փրկութ­յան մա­սին, ա­մե­նա­մեծ հարս­տութ­յու­նը Հայ­րե­նիքն է, վե՛րջ տվեք ար­տիս­տա­կան ճա­մար­տա­կութ­յուն­նե­րին, մո­ռա­ցե՛ք կու­սակ­ցութ­յուն ու թի­մայ­նութ­յուն, ազ­գը մեկ թիմ ու­նի՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔ, ազ­գո­վի ԱԶԳ ԲԱՆԱԿԻ վե­րած­վենք մեկ նպա­տա­կով՝ հա­նուն Հա­յութ­յան փրկութ­յան, սթափ­վենք, բա­րե­կամ­նե՛ր, սթափ­վե՛նք…  Ել­նե­լով  երկ­րի  ան­պաշտ­պան­վա­ծութ­յու­նից՝ ա­ռա­ջար­կում եմ ստեղ­ծել ժա­մա­նա­կա­վոր ռազ­մա­կան կա­ռա­վա­րութ­յուն, ձեռք բե­րե­լով նոր դաշ­նա­կից­ներ՝  նոր  կա­յու­նութ­յան  հա­մար…

 

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։