Անդ­րա­նիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ / Չխաղաղվող հոգիների սահմանապահները

Դեկ­տեմ­բեր­յան այս օ­րե­րին մեր հի­շո­ղութ­յուն­նե­րից չէր ջնջվում 7 թի­վը: Այս դեկ­տեմ­բերն ա­վե­լի է ծան­րա­ցել մեր մեջ Ար­ցա­խի «երկրա­շար­ժով» (էպի­կենտ­րո­նը՝ ­Շու­շի), ­Քար­վա­ճա­ռի, ­Բեր­ձո­րի… ա­վե­լի շուտ՝ ­Հադ­րու­թի…
հետցն­ցում­նե­րով:

***
­Մեր հո­գու սահ­ման­նե­րը դա­տարկ­վե­ցին… ­Մեր հո­գու սահ­ման­նե­րը անխ­րա­մատ են մնա­ցել… ­Մեր մտքի զո­րա­նոց­նե­րը քանդ­վել են… ­Մեր հա­վա­տի սպա­ներն ու զին­վոր­նե­րը դարձ­յալ ի­րենց մտքում ան­տու­նի­ներ են մրմռում… ­Մեր մրմու­ռը է­լի՛ մեզ վեր­ևից շպրտե­ցին… Այս­քա՜ն ա­պաշ­նորհ, այս­քա՜ն ցի­նիկ ու այ­լան­դակ վերև­ներ դարձ­յալ ինք­ներս մեզ պար­տադ­րե­ցինք… Ինք­նաան­դա­մա­հա­տի նշտա­րի վրա մեր մատ­նա­հետ­քերն են՝ մեր խղճի այլևս եր­բեք չմա­շող մատ­նա­հետ­քե­րը…
­Մեր ­Սի­րո գե­տե­րի ջրե­րը ինչ­պե՞ս թույլ տվե­ցինք խլեին մե­զա­նից, որ հե­տո մեր գե­տե­րի ջրե­րը խլեն… ­Մեր ներ­սի՞, թե՞ դրսի թշնա­մին էր ան­նա­խա­դեպ զին­ված… ­Մեր դրսի թշնա­մու դեմ մեր տաս­նու­թից քսան, մեր քսա­նից հի­սուն­հինգ, մեր տա­րեց կա­մա­վոր տղա­նե­րը ան­հա­վա­սար պայ­ման­նե­րում հե­րո­սա­ցան, իսկ ին­չո՞ւ կա­մո­վին խաբ­վե­ցին մեր տաս­նու­թից քսան, քսա­նից հի­սուն­հինգ, հի­սուն­հին­գից տա­րեց տղա­նե­րը մեր ներ­սի թշնա­մուն…
­Նախ մեր ներ­սի թշնա­մին հար­ձակ­վեց մեզ վրա հյու­սի­սից, հյու­սիս-ար­ևել­քից, ար­ևել­քից, հա­րավ-ար­ևել­քից, հա­րա­վից… պղծեց մեր հա­վատ­քի տա­ճար­նե­րը, կո­ղոպ­տեց մեր մշա­կույ­թը, ա­պա նույնն ա­րեց ար­տա­քին թշնա­մին… Այս ի՞նչ ներ­դաշ­նակ դի­վա­յին ծրագ­րեր էին, ներ­սի և դր­սի ի՞նչ ռազ­մա­վա­րա­կան նույ­նա­ցում­ներ։ ­Հի­մա մեր հո­գու ձգված սահ­ման­նե­րին ով­քե՞ր են կանգ­նե­լու… ­Մեր չխա­ղաղ­վող հո­գու սահ­ման­նե­րին ի՞նչ խա­ղա­ղա­պահ­ներ… ­Մեր մեջ հա­զա­րա­վոր մար­ված լույ­սե­րի այս խա­վա­րում որ­քա՞ն ենք խար­խա­փե­լու… Այդ հա­զար-հա­զար լույ­սե­րի լու­սա­վոր պատ­կեր­նե­րի ծանր բա­ցա­կա­յութ­յունն ինչ­պե՞ս ենք կրե­լու մեր մեջ… Ինչ­պե՞ս ենք դի­մա­նա­լու նրանց խա­ղաղ­ված հա­յացք­նե­րի փո­թոր­կուն հան­դի­մա­նան­քին… ­Մեր մնա­ցած օ­րե­րի մեջ մխրճված այս «ին­չուի» և «ինչ­պե­սի» հետ կկա­րո­ղա­նա՞նք կողք կող­քի ապ­րել… ­Մի՞­թե մենք կույր էինք… ­Մի՞­թե ա­ռա­ջին օ­րե­րից չէր եր­ևում մեր փլուզ­ված այ­սօր­վա ուր­վա­գի­ծը… ­Մի՞­թե չգի­տեինք, որ ով ինչ չու­նի՝ դրա­նով է պար­ծե­նում. ո­ղոր­մե­լին իր հպար­տութ­յամբ, վախ­կոտն իր «դու­խով», պարտ­վե­լու ե­կածն իր հաղ­թե­լու դի­ֆե­րամբ­նե­րով… ­Մենք խա­բե­ցինք ինք­ներս մեզ, մենք խաբ­վե­ցինք մեր ձեռ­քով մեզ պար­տադ­րած հրե­շին… Հ­րե­շը մեր հույ­սի, հա­վա­տի ու սի­րո աղբյուրի ա­կը փա­կեց (հի­մա էլ է փա­կել) և ­պա­հան­ջեց-տա­րավ մե­զա­նից մեր ա­մե­նա­թան­կը՝ մեր սրբա­զան հո­ղը, մեր զա­վակ­նե­րին, մեր ար­ժա­նա­պատ­վութ­յու­նը… Չ­կա… Ե­րեկն այլևս գո­յութ­յուն չու­նի… ­Հի­մա ա­մեն մի աչք­բա­ցու­մից հե­տո պի­տի ափ­սո­սանք, պի­տի չու­զե­նանք նա­յել ի­րա­կա­նութ­յան աչ­քե­րի մեջ… ­Պի­տի հայ­հո­յենք նրանց, որ հա­ջո­ղեց­րին ի­րենց հրե­շա­վոր ծրագ­րե­րը… ­Հա­զար ան­գամ պի­տի կկո­ցած աչ­քե­րով հայ­հո­յենք, հե­տո նոր միայն ոտք­ներս դնենք մեր մեղ­քե­րի ծան­րութ­յա­նը չդի­մա­ցող հո­ղին… Այս հո­ղին, որ, ար­դեն վստահ չենք, կար­ժա­նա­նա՞նք արդ­յոք… հե­տո…

Հ.Գ. ­Վա­ղը կգա չսխալ­վե­լու ժա­մա­նա­կը.. ­Մենք չսխալ­վե­լու պարտք ու­նենք
մեր թանկ-թանկ լույ­սե­րով լու­սա­վոր­ված երկն­քին…