Շատ են մեր մեղքերը, թե քիչ, միայն ԱՍՏՎԱԾ կարող է հաշվել: Դրանցից որոնք են վճռորոշ մեր կյանքում, դա էլ դժվար է հասկանալ այս խառը, փնթի ժամանակներում: Բայց մեր մեղքերից մեկի համար է, որ շատ եմ ուզում աղոթել մեր ՏԵՐ ԱՍՏԾՈՒՆ: Դա վախն է: Մեզանից հեռացրո՛ւ վախը, ՏԵՐՍ: Վախն է, որ ամենուրեք սողոսկել է և հատկապես այնտեղ, որտեղ ճշմարտության հոտն է առել: Ճշմարտախոսները վախեցել են, որ կնեղացնեն իրենց սիրելիին, իրենց վստահված անձին, իրենցից այն մեկին, ում վրա դրել են ազգի հոգսերը: Վախեցել ենք, երբ մեզ լսել են, վախեցել ենք, երբ չեն լսել: Վախն է նաև ամբարտավաններին առաջ մղող ուժը: Նրանք վախենում են ճշմարտությունից և փորձում են ամենուրեք ի ցույց դնել ճշմարտությունը, որը շատ դաժան է:
Մինչդեռ պետք է ճշմարտությունը խոհեմաբար թաքցնել այնտեղ, որտեղ նրան վտանգ է սպառնում և ի ցույց դնել, երբ նրա առջև մաքրված են բոլոր ճանապարհները:
Վախն է հիմա թագավորում մեզանում: Պարտվել ենք, բայց ո՞վ է մեզնից պահանջում ի լուր աշխարհի հայտարարել, պատմել, թե ինչո՞ւ, ինչպե՞ս, որտե՞ղ ենք պարտվել: Կարծես թե արդեն ավարտել ենք մեր բոլոր պատերազմները և այլևս կորցնելու ոչինչ չունենք: Թող թշնամին էլ, բոլորն էլ իմանան մեր բոլոր թուլությունները: Ի՞նչ տարբերություն: Մինչև այժմ թշնամու կորուստների մասին աշխարհը չգիտի: Բայց չէ՞ որ ամեն օր տանկեր, ինքնաթիռներ, ԱԹՍ-ներ էր, որ ոչնչացնում էինք, հաղորդում էինք թշնամու տված զոհերի քանակը: Պարտվելուց հետո առավել քան գաղտնապահ պետք է լինեինք, եթե ուզում ենք, որ այսուհետև չպարտվենք: Մենք ոչ թե մեզ ենք ներկայացնում մեր թուլությունները, թույլ կետերը, մեր դավաճաններին, այլ նախ և առաջ՝ թշնամուն: Աշխարհին պատմում ենք, թե ինչ պետք է անենք, որ ուժեղանա մեր երկրի ռազմական մեքենան: Իսկ այդ ընթացքում մեր թշնամին, ծաղրը շուրթերին, ինքն է ուժեղանում և որոշում մեր փոխարեն: Այսքան բացբերան ա՞զգ: Եվ ո՞ւմ ենք ուզում զարմացնել մեր ճշմարտախոսությամբ: Այս պոռոտախոս ճշմարտախոսությունն այսօր սանձելու ոչ մի լծակ չկա: Մեր պետանվտանգությունը դեռ խորը նինջի մեջ է: Վախը նրան էլ է պատել. քնելը, ամեն ինչից անտեղյակ լինելը փրկություն է նրա համար՝ «քանի դեռ չի եկել իսկական վախճանը, դեռ կարելի է ապրել» սկզբունքով:
Մեկը մյուսի ետևից նախարարներ են փոխվում: Ոչ ոք չգիտի, թե նորերը հներից ինչո՛վ են առավել: Հազիվ ազատվեցինք ԿԳՄՍ նախարարից, բայց չգիտենք, թե այս մեկը ինչո՞վ է նախընտրելի նախորդից: Եվ ինչո՞ւ է շարունակվելու այս չորս հույժ կարևոր նախարարությունների՝ նույն կաթսայում եփվելու և այդպես էլ հում մնալու գործընթացը: Խոսում ենք գիտության կարևորության մասին, բայց ուշքի չենք գալիս, որ սպորտն ու գիտությունը միմյանց եթե ոչ տրամագծորեն հակադիր, ապա գոնե միմյանցից շատ հեռու ասպարեզներ են: Այս չորսից յուրաքանչյուրն իր լավագույն մասնագետների, նվիրյալների, քուրմերի կարիքն ունի:
Վախենում ենք սխալվելուց ու ավելի ենք սխալվում: Ո՞ւր են նոր, համարձակ քայլերը: Վախենում ենք լավագույն մասնագետներ որոնելուց, վախենում ենք նաև գտնելուց, վախենում ենք կորցնելուց: Իսկ ոչնչից չվախեցողները վախենում են բոլոր բնագավառներում հանկարծ իրենցից լավերին տեսնելուց: Այդ ե՞րբ է եղել, որ միջակությունները հանդուրժեն ուժեղներին: Այդպես էր մինչև պատերազմը: Բոլոր ասպարեզները գերբեռնված էին միջակություններով, որոնք զբաղված էին նվիրյալներին հեռու վանելով: Մինչդեռ հեղափոխությունից հետո պետք է իշխանությունը նվիրյալներին պատկաներ: Նրանց, ում համար նշանակություն չունենային աշխատավարձի, պարգևավճարի, անձնական բարեկեցության խնդիրները: Հիմա մեզ նվիրյալների հասարակություն է պետք: Որ արժանի լինենք մեր նվիրյալ զինվորների ու զինվորականների գործած սխրանքին: Միջակությունները չպետք է տեղ ունենան ղեկավար պաշտոններում, քանի որ նրանք միշտ վախենալու են իրական արժեքներից:
Վախենում ենք դավաճաններից: Յուրաքանչյուրի մեջ դավաճան որոնելը նույնպես քաղաքականություն է: Մարդկանց, առանց այն էլ բազում կորուստների ցավի մեջ շփոթ, սոսկահար հասարակության մեջ ավելի մեծ շփոթություն առաջացնելու ամենալավ ձևերից մեկը…. Սա էլ է դավաճան, նա էլ է դավաճան, սա լրտես է, նա գործակալ է… Այս կերպ մենք չենք կարող լսել առողջ տրամաբանության ձայնը, եթե նույնիսկ այն հզոր թմբուկներով ու շեփորներով անցնի մեր փողոցով:
Բայց նաև իրողություն է, որ մեր այս շփոթ, սոսկահար հասարակության մեջ կան մարդիկ, որոնք չեն վախենում ապագայից… Ու նրանց թիվը քիչ չէ: Նրանց, ում համար լավատեսությունը նոր հորիզոն է, իրատեսությունը՝ առագաստ, գործունեությունը՝ խարիսխ:
Հեռացրո՛ւ մեզանից վախը, ՏԵՐՍ, հասցրո՛ւ մեզ բաղձալի հանգրվանին, որտեղ մենք նորից միասնական կլինենք, չենք հոշոտի մեկմեկու, կլինենք ճշմարիտի առաքելությամբ ճշմարիտ ազգ:
