Երբ ջերմությունս դարձավ 37 ու կես, զանգեցի Մարիին: Մարին բժշկուհի չէ, պարզապես կորոնավիրուսը տանն էր հաղթահարել: Ինչ-որ դեղ էր խմում, վրայից՝ ասպիրին ու վիտամին C:
– Մարի՛, ջերմություն ունեմ:
– Լեղապատառ չլինես: Պարտադիր չէ՝ կորոնա լինի:
– Դու ասպիրինի ու վիտամին C-ի հետ ի՞նչ դեղ էիր խմում:
– Բիսեպտոլ` օրը երեք անգամ:
– Լավ…
– Չվախենաս:
– Չէ՛, բիսեպտոլը լավ էլ խոշոր հաբ է, ճիշտ ասպիրինի չափսի: Մի կերպ կուլ եմ տալիս ջրով: Հետո խմում եմ ասպիրինը: Ասպիրի՞նը… ոնց որ նորից բիսեպտոլ խմեցի: Թե՞ ասպիրին էր:
– Մարի՛, ոնց որ երկու բիսեպտոլ խմեցի:
– Ոչինչ, հանգիստ պառկիր:
– Որ երկու հատ եմ խմել, չե՞մ թունավորվի:
– Չէ՛… ուղղակի, որ ցնորք լինի, չվախենաս:
– Ո՞նց ցնորք…
– Դե, որ արթուն ես, բայց երազ ես տեսնում:
…Ես պառկել եմ մեջքի վրա, նայում եմ առաստաղին ու երգում եմ: Մի երգ եմ երգում, որը երբեք չեմ լսել: Ինչ-որ մեկը երգում է ականջիս տակ, ես էլ կրկնում եմ բարձրաձայն։ «Աղջիկը վազում էր գիշերվա թաց երկնքում, աստղերը դիպչում են մազերին… Աղջկա մազերի մեջ մի չարաճճի աստղ է թաքնվել: Նա ուզում է իջնել երկիր… Լա, լա, լա, իջնել երկիր: Նա ուզում է լողալ ծովի փրփուրների մեջ, որ տեսնի՝ ինչպես է մի տղա համբուրում լուսաբացը… լա, լա, լա, նա ուզում է իջնել երկիր ու թաքնվել է աղջկա մազերի մեջ… լա, լա, լա… Աղջիկը վազում է գիշերվա թաց երկնքում ու սպասում է ծիածանին… որ գրկի ծիածանի կարմիրն ու իջնի երկիր, ու կարմիր ներկի ծառերի կանաչ տերևները… լա, լա, լա… ու տեսենի, թե ինչ երազներ են նկարված 14-րդ հարկի պատուհանին…»։ Սկզբում ինչ-որ մեկը երգում էր ականջիս տակ, ու ես կրկնում էի բարձրաձայն: Հետո էլ ոչ ոք չէր երգում, ինձնից բացի: Չգիտեմ՝ երգն էր ինձ ճոճում, թե ես էի սովորականի պես ձախ ոտքս շարժելով օրորում ինձ, որ քնեմ: Հետո մահճակալը փոքրացավ, դարձավ կանաչ մորեխ ու վազվզում էր հատակին բզզալով: Ես սահում էի սենյակում, մատով վառում լուսամփոփի բոլոր լույսերը: Բայց երբ ցանկացա գնալ պատշգամբ, չգտա ձեռքերս:
…Ես փնտրեցի ձեռքերս, բայց չգտա, ոտքերս էլ չկային, ոչինչ չկար: Կար մի երգ, որ հնչում էր սենյակում: Հետո հասկացա, որ ինձ ոտքեր պետք չեն, որ կարող եմ սահել գիշերվա մեջ: Որովհետև հիմա ես դեղին երգ եմ՝ փոքրիկ կապույտ ցոլքերով, որ լողում է թանաքագույն մշուշում, իջնում է ճյուղերի ամենաբարձր կատարներին ու նայում, թե ինչպես են մարդկանց երազները նկարվում բարձրահարկ շենքի լուսամուտների վրա… Ես գիտեմ՝ ինչու եմ սահում: Իմ շուրջը ուրիշ երգեր կան: Ես պիտի միանամ ինչ-որ երգի: Երկնքից մի ձայն ասում է, որ ես պիտի միանամ ինչ-որ երգի, ու մենք պիտի հնչենք միասին… Ու ես պիտի քայլեմ լուսնի վրայով, որ հիշեմ մի պատմություն Կապույտ Թռչունի մասին: Ու պիտի գտնեմ նրա անունը… Հետո լուսինն իջնում է ցած: Լուսինը մեծ է, դեղին ու փափուկ: Ես նորից ոտքեր ունեմ ու բոբիկ քայլում եմ լուսնի վրա: Ոտքերս խրվում են տաք, դեղին, թանձր լուսնափոշու մեջ: Ես նրան հարցնում եմ երգով. «Որտե՞ղ է թռչունը կապույտ, և ի՞նչ է անունը նրա… Որտե՞ղ է փետուրը ոսկե, որ երազ նկարեմ ծովի արծաթ ավազի վրա…. Լա, լա, լա լա, լա, լա…»: Ես քայլում եմ լուսնի վրա ու որոնում եմ մի երգ… Ես որոնում եմ մի երգ, որ հնչեմ նրա հետ…
– Ի՞նչ երգ,- հարցնում է Կապույտ Թռչունը մորս ձայնով:
– Չգիտեմ,- ասում եմ,- պիտի գտնեմ նրան: Հանկարծ հիշում եմ Կապույտ Թռչունի անունը ու սպիտակով ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ եմ գրում դեղին լուսնի վրա: «Անունդ հիշեցի,- ասում եմ,- հիմա դու պիտի ասես, թե որտեղ է երգը, ես պիտի հնչեմ նրա հետ»:
– Ջերմություն չունես,- ասում է Կապույտ Թռչունը: Հետո լուսինը ճոճում է ինձ: Հետո լուսինը դառնում է ճերմակ փաթիլ ու թափվում կոպերիս, լցվում աչքերիս մեջ:
– Խոսում էիր քնիդ մեջ,- ասում է մամաս,- բայց աչքերդ բաց էին:
– Դո՞ւ ես Կապույտ Թռչունը,- հարցնում եմ մորս: Նա շոշափում է ճակատս ու նորից ասում է: – Ջերմություն չունես, էս դեղերն ինչո՞ւ ես խմել:
– Ինչ-որ երգ էի փնտրում,- պատասխանում եմ:
