Բոլոր խրամատները տանում են դեպի հաղթանակ
Համաճարակի ու պատերազմի սև մագիլների մեջ է հայտնվել Հայաստան աշխարհը: Իրադրություն, որ Հովհաննես Թումանյանի խոսքերով ասած՝ «Ետևը՝ սո՛ւր, առաջը՝ ջուր» է, սակայն այս անգամ չկա գաղթելու «Անցե՛ք» սարսափազդու հրամանը, այլ կա ամեն հայի ներսից բխող ոգեղեն ղողանջ՝ «Հաղթե՛լ»:
Հայոց լինելության ինքնապաշտպանական գենը նորից բոլորին միակամ է դարձրել ու կենտրոնացրել Հայրենի Արցախ ճակատում, որտեղ գիտակցվում է ժամանակի հրամայականը՝ մեր ազգային գոյության լինել ու չլինելը:
Կամքի, տոկունության, սխրանքի ժամանակներ են. ամեն մեկս իր բաժին կյանքով մահը պիտի հաղթի, քանի որ մեր նախնիների արժանավոր ժառանգներն ենք, և մեզ է վստահված ազգի շարունակականությունն արժանապատվորեն պահպանելու նվիրական գործը:
100 տարի առաջ Ղազար պապս կամավորագրվել էր Հայոց ազատագրական պայքարին՝ ըմբռնելով՝ «միայն զենքով կա հայի փրկություն»: Այսօր որդիս է կամավորագրվել Արցախյան հայրենականին, որովհետև գիտակցում է՝ իր բազկի ու մտքի ուժն է ծնում, որքան որ զարմանալի է, 21-րդ դարում հայ ազգի ապրելու իրավունքը և ընդհանրապես նրա հարատևությունը: Մահապարտ պապիս մարտական ոգին որդուս հանել է մարտի, իսկ երեք տարեկան թոռնիկիս ամեն օր զինվորական քայլքով կրկնել է տալիս՝ «Հաղթելո՛ւ ենք, հաղթելո՛ւ ենք, հաղթելո՛ւ ենք»:
Այսօր յուրաքանչյուր նահատակի, յուրաքանչյուր մարտնչող զինվորի, յուրաքանչյուր թիկունքականի ազնվական կապույտ արյամբ է գրվում ազգիս վիպական տարեգրությունը: Ու ճիշտ ժամանակն է մեղանչած զավակներին ապաշխարելու համար: Եվ այս պահին բնավ կարևոր չէ՝ աշխարհն իր մեղքերը կապաշխարի՞, թե՞ ոչ, քանզի մեր պատմությամբ արդեն սերտել ենք, որ նա ուժեղներին է հարգում, իսկ թույլերին լոկ խղճում ու լավագույն դեպքում՝ իր ավելցուկը ողորմում, ուրեմն ավելի ամուր լինենք ու առնական:
Հերոսության ժամանակներ են, ու ես հպարտորեն լսում եմ ազգիս համախմբված հզոր ձայնը՝ հաղթելո՛ւ ենք: Այո՛, այո՛, հոգու անասելի դողով լսում եմ ազգիս ա կապելլան.
Թևերը խաչիդ գրիչն ու սուրն են,
Բեկանող շանթեր, խոյանքը` ոգի,
Որ ուղի է սուրբ արարչագործի…
…ու մեկ էլ նորից սրտեր թնդացնող՝ հաղթելո՛ւ ենք, քանի որ զինվորդ բոցերի վրա քայլող է և պաշտպանն է Հայոց հավերժող գոյի:
Ինչ խոսք, ժամանակները ոգեղեն են ու մարտակոչի, իսկ հաղթանակի ճանապարհը՝ դյուցազնական ու էպիկական: