Ֆան­տաս­տիկ պատ­մու­թ­յուն­ներ – 12 / Հակոբ ՍՈՂՈՄՈՆՅԱՆ

Այն մա­սին, թե ինչ­պես Հա­յաս­տա­նը դի­մեց ՄԱԿ՝ մի­ջու­կա­յին զենք ստեղ­ծե­լու թույլտ­վութ­յուն ստա­նա­լու հա­մար

N թվա­կա­նին, երբ աշ­խար­հը ճոճ­վում էր քաո­սի և ­ներ­դաշ­նութ­յան միջև, իսկ ­Հա­յաս­տա­նը կանգ­նած էր հեր­թա­կան օր­հա­սա­կան վտան­գի առջև, ՄԱԿ-ը հայ ժո­ղովր­դի կող­մից ստա­ցավ մի կարճ տե­ղե­կատ­վութ­յուն առ այն, որ ­Հա­յաս­տանն ստեղ­ծել է մի­ջու­կա­յին զենք և խնդ­րում է օ­րի­նա­կա­նաց­նել այն: ­Հայ­տա­րա­րութ­յա­նը կցված էր նաև այս­պի­սի մի նա­մակ-հիմ­նա­վո­րում.
«­Մե­ծար­գո պա­րո­նայք
­Քա­նի որ աշ­խար­հում իշ­խում է ու­ժի ի­րա­վուն­քը, մենք ուժ ու­նե­նա­լու ի­րա­վունք ենք վե­րա­պա­հում մեզ և ս­տեղ­ծել ենք մի­ջու­կա­յին զենք, որն իր հզո­րութ­յամբ գե­րա­զան­ցում է մինչ այս աշ­խար­հում գո­յութ­յուն ու­նե­ցող բո­լոր զեն­քե­րին:
Այդ քայ­լին մեզ դրդեց այն թշնա­մի մի­ջա­վայ­րը, ո­րի մեջ ապ­րում ենք մենք, այն թշնա­մի մի­ջա­վայ­րը, ո­րը դա­վա­նում է ու­ժի ի­րա­վուն­քին և ձգ­տում է ֆի­զի­կա­պես բնաջն­ջել մեզ: Դ­րա վկա­յութ­յունն է բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի պատ­մութ­յու­նը:
­Մենք խա­ղա­ղա­սեր ու ստեղ­ծա­գործ ժո­ղո­վուրդ ենք և ­մեր գո­յութ­յան ա­ռա­ջին իսկ օ­րե­րից ստեղ­ծել ու տա­րա­ծել, քա­րո­զել ու նե­րար­կել ենք լույս ու բա­րութ­յուն և սկզ­բուն­քո­րեն մեր­ժել ու­ժը: ­Մենք մարդ­կութ­յան այդ տե­սակն ենք:
­Բայց պատ­մա­կան հան­գա­մանք­նե­րի բե­րու­մով մեր կող­քին հայտն­վեց մարդ­կութ­յան մի այլ տե­սակ, ո­րի դա­վա­նան­քը ուժն էր ու բռնութ­յու­նը: Իր վայ­րագ բնույ­թի շնոր­հիվ նա կա­րո­ղա­ցավ պար­տութ­յան մատ­նել ժա­մա­նա­կի հզոր տե­րութ­յուն­նե­րին ան­գամ, կա­րո­ղա­ցավ գրա­վել նաև մեր հայ­րե­նի­քը, իսկ հե­տո նաև ո­ճիր գոր­ծե­լով ցե­ղա­ս­պա­նել մեզ և սփ­ռել աշ­խար­հով մեկ:
­Բայց մենք չհանձն­վե­ցինք. մենք մարդ­կութ­յան չհանձն­վող տե­սակն ենք, և ­հա­րատև կռիվ սկսվեց մեր միջև:
­Դա տե­սակ­նե­րի պայ­քար էր, բա­րի տե­սա­կի պայ­քա­րը ընդ­դեմ չար տե­սա­կի, հայ­րե­նա­պա­հի պայ­քարն ընդ­դեմ զավ­թի­չի:
­Բայց աշ­խար­հը կույր և ­խուլ ու համր էր ոչ միայն այդ պայ­քա­րում մեր կո­րուստ­նե­րի, զո­հո­ղութ­յուն­նե­րի ու ող­բեր­գութ­յուն­նե­րի հան­դեպ, այլև հենց ի­րեն սպառ­նա­ցող վտան­գի՝ մար­դու՝ փո­խա­կեր­պու­կի վե­րած­վե­լու վտան­գի հան­դեպ:
­Մենք ձգտում էինք մեր տա­ռա­պան­քով ու պայ­քա­րով արթ­նաց­նել մարդ­կութ­յան լե­թարգ­ված խիղճն ու բա­րո­յա­կա­նութ­յու­նը, բա­նալ տե­սա­նո­ղութ­յան աչ­քը, բայց աշ­խար­հը մեղկ էր, թույլ ու մոր­թա­պաշտ, ի­գա­բա­րո և­ ան­հե­ռա­տես, և ­զո­րա­ցավ մեր դեմ ե­լած չա­րի տե­սա­կը, բո­րե­նու նման ըն­կավ մեզ վրա՝ ո­րո­շե­լով վերջ­նա­կա­նա­պես բնաջն­ջել մեզ, խժռել ու հա­գուրդ տալ իր գա­զա­նա­յին բնազդ­նե­րին, իսկ հե­տո անց­նել նաև մյուս­նե­րիդ ու բո­լո­րիդ:
Եվ մենք տե­սանք, որ մե­նակ ենք, ինչ­պես միշտ, մե­նակ ենք մեր գո­յութ­յան, մեր տե­սա­կի, մարդ­կութ­յան հա­մար մղվող վեր­ջին գո­տե­մար­տում:
Եվ հենց տե­սանք ու հա­մոզ­վե­ցինք, որ մե­նակ ենք, տե­սանք նաև փրկութ­յան ու հաղ­թա­նա­կի ու­ղին՝ միա­բա­նութ­յան, ո­գու և մտ­քի հա­մախմ­բում և ­զենք, գերհ­զոր զենք ստեղ­ծե­լու անհ­րա­ժեշ­տութ­յուն:
Այդ­ժամ, ա­յո՛, հենց այդ օր­հա­սա­կան ժա­մին ի հայտ ե­կավ հա­մախմբ­վե­լու մեր հզոր բնազ­դը և­ անհ­նա­րին թվա­ցո­ղը ի­րա­կա­նաց­նե­լու մեր մտա­վոր ու հոգ­ևոր կա­րո­ղութ­յունն ու կամ­քը, մենք դար­ձանք մի միտք և ­մի մար­մին, և ­մեր ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ան­չա­փե­լի նե­րու­ժը նվի­րա­բե­րե­ցինք հզո­րա­գույն զենք ստեղ­ծե­լու նպա­տա­կին:
­Գի­տեինք, որ կա­րող ենք ա­նել դա և­ ա­րե­ցինք:
­Գի­տե՞ք, թե ին­չի շնոր­հիվ կա­րո­ղա­ցանք ա­նել դա: Վ­տան­գը բա­ցեց մեր տե­սո­ղութ­յու­նը, սրեց միտ­քը, կո­փեց բնա­վո­րութ­յու­նը: ­Մենք միա­վո­րե­ցինք յու­րա­քանչ­յու­րիս ջան­քը և ­վե­րա­ծե­ցինք մեկ հա­մընդ­հա­նուր ջան­քի, մեկ հա­մընդ­հա­նուր, մշտա­կան նվի­րու­մի: ­Մեզ ա­ռաջ­նոր­դում էր մի պարզ գի­տակ­ցում, որ մե­կը կա­րող է ապ­րել միայն, ե­թե ապ­րենք բո­լորս, և ­մե­կը կա­րող է փրկվել միայն բո­լո­րի փրկութ­յամբ: Եվ մեր պատ­կե­րա­ցում­նե­րից վե­րա­ցավ ես-ը, ու մնաց մենք-ը: ­Մենք հրա­ժար­վե­ցինք անձ­նա­կան կյան­քի այն պատ­կե­րա­ցու­մից, որ ու­նեք դուք: ­Մեր անձ­նա­կան կյան­քը մեր հայ­րե­նի­քի փրկութ­յունն էր և ­մեր ար­դար դա­տի հաղ­թա­նա­կը: ­Մեզ ա­ռաջ­նոր­դում էր սե­րը և ­հա­վա­տը, և ­մեզ­նից յու­րա­քանչ­յուրն իր տե­ղում, իր ա­ռօր­յա աշ­խա­տան­քով ու կյան­քով զին­վո­րագր­վեց ու նվի­րա­բեր­վեց սուրբ գոր­ծին, և ­դա ա­ռօր­յա­յի մեջ ե­րա­նութ­յան ե­րանգ նե­րար­կեց, և ­մենք եր­ջա­նիկ էինք այդ­պես ապ­րե­լով։ ­Մեզ­նից յու­րա­քանչ­յու­րը կա­թիլ էր, ո­րը ժայռ է ծա­կում: Գ­յու­ղա­ցին իր տե­ղում, մտա­վո­րա­կանն իր տե­ղում, զին­վո­րա­կանն իր տե­ղում, ծե­րու­նին ու մա­նուկն իր տե­ղում, իշ­խա­նա­վորն ու ընդ­դի­մա­դիրն իր տե­ղում, ա­կա­դե­մի­կոսն ու թու­մո­յի սանն իր տե­ղում։ ­Յու­րա­քանչ­յուրն իր տե­ղում, և ­բո­լո­րը՝ նույն տե­ղում: ­Մենք գա­ղա­փա­րի մար­տիկ­ներ էինք. յու­րա­քանչ­յուրս և ­բո­լորս:
Ան­շուշտ կռա­հում եք, որ այդ ճա­նա­պար­հին մենք ստեղ­ծել ենք գերհ­զոր, ներ­դաշ­նակ ու ժա­մա­ցույ­ցի նման ան­թե­րի աշ­խա­տող ինք­նա­բավ տնտե­սութ­յուն, գեր­ժա­մա­նա­կա­կից գի­տութ­յուն և­ ար­հես­տա­կան բա­նա­կա­նութ­յան ու նո­րա­գույն տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի վրա հիմն­ված հզոր ռազ­մարդ­յու­նա­բե­րութ­յուն ու բա­նակ. հի­մա խել­քի ու ո­գու գո­տե­մարտ է, կռիվ, որ­տեղ մեր մի զին­վորն իր տրա­մադ­րութ­յան տակ ե­ղած տեխ­նո­լո­գիա­նե­րով, գե­րար­դիա­կան զեն­քե­րով ու ան­պարտ ո­գու շնոր­հիվ կա­րող է հաղ­թել թշնա­մու հար­յուր և ­հա­զա­րա­վոր զին­վոր­նե­րին։ ­Դա­րեր շա­րու­նակ նրանց ա­ռա­վե­լութ­յուն բե­րող թվա­յին գե­րա­զան­ցութ­յու­նը ի չիք է դար­ձել հի­մա, հօդս է ցնդել:
­Հի­մա ժա­մա­նակն է ի ցույց հա­նել և ­գոր­ծի դնել մեր ու­ժը: ­Ժա­մա­նակն է փրկել մեզ և ­մարդ­կութ­յա­նը:
­Մենք ու­նենք զեն­քեր, ո­րոնց մա­սին դուք պատ­կե­րա­ցում իսկ չու­նեք, պատ­կե­րաց­նել իսկ չեք կա­րող, թե ինչ տե­սա­կի ու բնույ­թի են դրանք, և­ ինչ ուժ են մեր ձեռ­քին. մենք կա­րող ենք հաղ­թել ու ոչն­չաց­նել ցան­կա­ցած թշնա­մու, ու­նենք հզո­րութ­յուն­ներ, ո­րոնք ան­հա­սա­նե­լի են ձեր եր­ևա­կա­յութ­յանն իսկ:
Իսկ մի­ջու­կա­յին զենք ու­նե­նա­լու թույլտ­վութ­յան հա­մար դի­մում ենք սոսկ օ­րի­նա­պա­հութ­յու­նից դրդված և ­հար­գե­լով մի­ջազ­գա­յին հան­րութ­յա­նը: Եվ այդ ի­րա­վուն­քը խնդրե­լով՝ տե­ղե­կաց­նում ենք, որ հի­մա՝ այս պա­հին, երբ դուք կար­դում եք այս տո­ղե­րը, այդ զենքն ար­դեն պատ­րաստ է, իսկ մենք պատ­րաստ ենք այն կի­րա­ռե­լու: ­Մենք դրա բա­րո­յա­կան ի­րա­վունքն ու­նենք լիու­լի: ­Քան­զի այն վտան­գը, ին­չի մա­սին ա­սա­ցինք, ա­հագ­նա­ցել և­ ու­զում է խժռել մեզ. ոչ միայն մեզ, այլև ձեզ ու բո­լո­րիդ: Ս­թափ­վեք, և ­քան­զի այն­քան խո­րա­գետ չեք, որ միա­նաք մեզ, ա­պա գո­նե այն­քան է­գոիստ ե­ղեք, ինչ­պի­սին եք միշտ, որ տես­նեք ձեզ սպառ­նա­ցող վտանգն ու փրկութ­յու­նը: ­Մենք ոչն­չաց­նե­լու ենք մեզ ոչն­չաց­նելն իր կյան­քի ի­մաստն ու նպա­տա­կը դարձ­րած մեր թշնա­մուն, վե­րա­կանգ­նե­լու ենք պատ­մա­կան ար­դա­րութ­յու­նը և դ­րա­նով իսկ ծա­ռա­յութ­յուն ենք մա­տու­ցե­լու նաև հա­մայն մարդ­կութ­յանն ու տիե­զեր­քին:
Օն, հա­ռա՛ջ:
­Հայ ժո­ղո­վուրդ, N թվա­կան

Հ. Գ. Այս պա­հին, երբ դուք ըն­թեր­ցում եք մեր դի­մու­մը, սկսվում է մեր մի­ջու­կա­յին զեն­քի ա­ռա­ջին և ­ցու­ցադ­րա­կան կի­րա­ռու­մը, ո­րին կա­րող եք հետ­ևել ան­ձամբ կամ հե­ռա­հա­ղոր­դակ­ցութ­յան ցան­կա­ցած մի­ջո­ցով:
­Նույ­նը»: