ԵՍ  ԱՎԵԼԻ  ԼԱՎ ՉԷԻ ԿԱՐՈՂ  ԱՍԵԼ

­Լի­բա­նան­ցի լրագ­րող Rachel Karam-ը, որը նոր է վե­րա­դար­ձել  ­Հա­յաս­տա­նից և Ար­ցա­խից, ու­ղերձ է հղել լի­բա­նան­յան ժո­ղովր­դին։
«Ես հայ չեմ, իմ շրջա­պա­տը նույն­պես հայ­կա­կան չէ։ Ես վե­րա­դար­ձել եմ ոչ որ­պես ­Լի­բա­նա­նի քա­ղա­քա­ցի, այլ որ­պես հայ…  Ա­յո՛, հայ։ Ես զե­կույց­ներ եմ  ու­ղար­կել բա­զում երկր­նե­րից, բայց եր­բե՛ք, եր­բե՛ք  չեմ տե­սել այս­պի­սի ազգ. հա­յե­րը պատ­րաստ են ոչն­չա­նալ մինչև վեր­ջին հա­յը։ ­Հա­յե­րը մար­տա­դաշտ են նետ­վում եր­գե­լով, ա­յո՛, ա­յո՛, եր­գե­լով։
­Հա­յե­րի հա­մար զեն­քե­րը կյանք են, ո­րով­հետև ե­թե նրանք ցած դնեն ի­րենց զեն­քե­րը, ազ­գի գո­յութ­յու­նը կվե­րա­նա, այն դեպ­քում,  երբ ադր­բե­ջան­ցի­նե­րի հա­մար դա նշա­նա­կում է՝ գնանք բա­նակ­ցե­լու սե­ղա­նին։
­Հա­յերն ի­րենց հո­գի­նե­րում հա­վա­տում են, որ հաղ­թե­լու են։ ­Մենք մի փոքր հայ­րե­նա­սի­րութ­յան դա­սեր առ­նենք  այդ հայ­րե­նա­սեր, բարձ­րա­կարգ և հ­զոր ազ­գից՝ հայ ազ­գից։

Անգ­լե­րե­նից թարգ­մա­նեց
Աե­լի­տա ԴՈԼՈՒԽԱՆՅԱՆԸ