Գ­րի­գոր ՋԱՆԻԿՅԱՆ / ՀԱՎԱՏԱ՛ ՈՒ ՀԱՎԱՏԱՑՐՈ՛Ւ

 

­Հա՛յ ժո­ղո­վուրդ ջան, քո հա­զա­րամ­յակ­նե­րի պատ­մութ­յան ըն­թաց­քում հաս­տատ այն­պի­սի  ժա­մա­նա­կաշր­ջան  չի ե­ղել, որ միա­ժա­մա­նակ մարտն­չես ա­զե­րի-թուր­քե­րի, տա­ճիկ-թուր­քե­րի, մո­լե­ռանդ-մո­լա­գար ծայ­րա­հե­ղա­կան­նե­րի, մա­հասփ­յուռ հա­մա­վա­րա­կի ու հատ­կա­պե՛ս, հատ­կա­պե՛ս մի­ջազ­գա­յին դի­վա­նա­գի­տա­կան խար­դա­վանք­նե­րի դեմ:
«­Հատ­կա­պե՛ս ու հատ­կա­պե՛ս», ո­րով­հետև այս օր­հա­սա­կան պա­հին, երբ մեր լա­վա­գույն զա­վակ­նե­րի՝ ա­պա­գա ­Մար­տի­րոս ­Սար­յան­նե­րի, ­Վիկ­տոր ­Համ­բար­ձում­յան­նե­րի, Ա­րամ ­Խա­չատր­յան­նե­րի ար­յունն է մա­տաղ­վում հա­նուն մեր սրբութ­յուն սրբո­ցի՝ հայ­րե­նի հո­ղի, մի­ջազ­գայ­նա­գետ-դի­վա­նա­գետ-խար­դա­վող­նե­րը ձևաց­նում են, թե չեն հի­շում՝ ին­չով ա­վարտ­վե­ցին Արևմ­տա­հա­յաս­տա­նի,  ­Նա­խիջ­ևա­նի պար­պում­նե­րը, ամ­բար­տա­վան ան­տար­բե­րութ­յամբ հի­մա էլ Ար­ցախն են  ու­զում շնոր­հել ար­յուն­ռուշտ ո­սո­խի ո­ղոր­մա­ծութ­յա­նը:  Նրանք չեն նկա­տում կամ չեն ու­զում նկա­տել մեր լա­վա­գույն զա­վակ­նե­րի՝  ա­պա­գա ­Մար­տի­րոս ­Սար­յան­նե­րի, ­Վիկ­տոր Համ­բար­ձում­յան­նե­րի, Ա­րամ ­Խա­չատր­յան­նե­րի հա­յացք­նե­րի ընդվ­զումն  այդ ա­նար­դա­րութ­յուն­նե­րի դեմ, պատ­մա­կան ճշմար­տութ­յու­նը վե­րա­կանգ­նե­լու կամ­քը, անց­յա­լի ճա­կա­տագ­րա­կան  սխալ­նե­րը կան­խե­լու վճռա­կա­նութ­յու­նը:
Այդ մի­ջազ­գայ­նա­գետ-դի­վա­նա­գետ-խար­դա­վող­նե­րը  չեն կա­րող ի­մա­նալ  ու չգի­տեն, որ մեր ա­ղոթք­ներն այլևս  ա­ղերս չեն, մար­տա­կոչ են.
Որ­պես լեռն է մեր պայ­ծառ  տե­սել հա­զար ձյուն,
Այն­պես նոր չեն մեզ հա­մար դավ ու դառ­նութ­յուն,
­Չի՛ հաս­կա­նա ձեր հո­գին և՛ ծույլ, և՛ օ­տար,
­Տա­ճար է մեր եր­կի­րը, սուրբ է ա­մեն քար:
Ա­հա՛ թե ին­չու  եմ ես ինձ մե­ղա­վոր զգում: Ինձ թվում է՝ ա­մեն հեր­թա­կան նա­հա­տա­կը  իմ փո­խա­րեն է զոհ­վում, չնա­յած հեր­թա­կան նա­հա­տակ չի լի­նում: Աի­դա Ազ­նա­վուր-­Կառ­վա­րենցն իր «Ա­փա­րիկս» հու­շա­վե­պում հարց­նում է. «­Գի­տե՞ք՝  1915-ի հա­յաս­պա­նութ­յունն ին­չո՞ւ է աշ­խար­հի ա­մե­նա­մեծ ող­բեր­գութ­յու­նը», հարց­նում ու ինքն էլ պա­տաս­խա­նում է՝  «Ո­րով­հետև կազմ­ված է մի­լիո­նա­վոր ան­հա­տա­կան ող­բեր­գութ­յուն­նե­րից»:
Ի՜նչ ա­նո­ղոք  է մեր ճա­կա­տա­գի­րը: Ու ես ա­ղո­թում եմ.
Ամ­րա­կուռ է մեր հո­գին – դա­րե­րի զա­վակ,
­Շատ է տե­սել մեր սիր­տը ա­վեր ու կրակ:
Ես յու­րա­քանչ­յուր  նա­հա­տակ­վո­ղի հետ գե­րեզ­ման եմ իջ­նում ու հա­րութ­յուն եմ  առ­նում,  ո­րով­հետև հա­րութ­յուն է առ­նում յու­րա­քանչ­յուր նա­հա­տակ, որ­պես­զի մա­քա­ռու­մը շա­րու­նա­կի, հաղ­թա­նա­կի: ­Չե՞ք նկա­տել, այս օ­րե­րին հա­րութ­յուն են ա­ռել, Ար­ցա­խի մար­տա­դաշ­տե­րում  մա­քա­ռում են ­Տիգ­րան ­Մեծն ու Ար­տա­շես Աշ­խար­հա­կա­լը, ­Վար­դան ­Մա­մի­կոն­յանն ու… Ին­չո՞վ է կարևոր՝ նրանք Ա­րա ­Հա­րութ­յուն­յան են կոչ­վում, թե՞… հա­վե­լեք ցան­կա­ցած ար­դա­րա­մար­տի­կի ա­նուն ու դուք իրա­վա­ցի կլի­նեք: ­Մեր ժո­ղո­վուրդն  իր փրկա­րա­րին ծնում է ո՛չ շուտ, ո՛չ ուշ՝ ճիշտ ժա­մա­նա­կին:  Ա­հա՛ հա­յի ու հա­յութ­յան հա­վեր­ժութ­յան խոր­հուր­դը:
­Բար­բա­րոս­ներ շատ կը­գան ու կանց­նեն ան­հետ,
Ար­քա­յա­կան խոս­քը մեր կըմ­նա հա­վետ:
Ա­րիա­ցի՛ր, սի՛րտ իմ, ե՛լ հա­վա­տով տո­կուն,
­Կանգ­նի՛ր հպարտ՝ որ­պես լույս լեռն է մեր կան­գուն:
­Քո ո­գուն մեռ­նեմ, հա՛յ ժո­ղո­վուրդ ջան (ո­գո՜ւն և­ ոչ թե հո­գուն), դու ար­դար ես, քո ար­դա­րամ­տութ­յամբ   ու հայ­րե­նա­սի­րութ­յամբ  հա­վերժ  ես, դու հաղթելո՛ւ ես։

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։