ԱՆԿԱՍԿԱ՛Ծ ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ / ՆԱՆԵ

Այս պա­տե­րազ­մը վա­ղուց էր սպաս­վում, օ­դի մեջ սա­վառ­նում էր տագ­նա­պի ա­լիք­նե­րով: Այն եր­բեմն դի­պու­կա­հա­րի կրա­կո­ցից զին­վո­րի հեղ­վող ար­յան մոր­մո­քով էր հի­շեց­նում, հայտ­նում իր գո­յութ­յու­նը, եր­բեմն՝ թուրք-ա­զե­րի­նե­րի ամ­բար­տա­վան հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րով և, ի հե­ճուկս մեր տա­րած հաղ­թա­նակ­նե­րի, տարի­ներ ի վեր լու­ծում պա­հան­ջող և չստա­ցած «ար­ցախ­յան հար­ցով»: Այս պա­տե­րազ­մը չէր կա­րող չլի­նել, ո­րով­հետև գի­շա­տիչ թուր­քը քայլ առ քայլ թա­քուն թե՝ ոչ այն­քան, ­Մեծ ­Թու­րա­նի ծրա­գիրն է փոր­ձում կյան­քի կո­չել և­ իր ու­ղե­ղում վա­ղուց է «իր գույ­նե­րով ներ­կել» ոչ միայն Ար­ցա­խը, այլ նաև ­Հա­յաս­տա­նը: Այս պա­տե­րազ­մը կար, աշ­խարհ էր ե­կել դեռ շատ ա­վե­լի վաղ, քան երբ մի ստո­րագ­րութ­յամբ Ար­ցա­խը հանձն­վեց Ադր­բե­ջա­նին: Աշ­խարհ էր ե­կել, և­ ըն­դա­մե­նը ա­մեն պա­հանջ­վող պա­հի տեր կանգ­նել էր պետք: Եվ ա­հա պա­հը ե­կել է… Ու օ­րերն ա­սես ժա­մա­նա­կից դուրս են՝ ակն­թարթ­ներն ան­գամ շատ տա­րի­նե­րից ա­վե­լի լի ու կար­ևոր, դրանք այն­քան թանկ ար­ժեն՝ հե­րոս տղա­նե­րի ջանք ու լա­րում… կյան­քեր… Դ­րանք պայ­թող ար­կե­րի պես շի­կա­ցած են՝ մի ողջ ժո­ղովր­դի բռունց­քի պես սեղմ­ված սրտե­րի տրո­փից, մեկ­մե­կու ու ­Հա­յոց հո­ղի հետ մեկ հո­գի ու մար­մին դառ­նա­լու կամ­քից, հա­մազ­գա­յին ա­ղոթ­քի՝ տիե­զեր­քով մեկ ճիչ դար­ձած մրմուն­ջից: Եվ լա­րում, սպա­սում, անք­նութ­յուն, հույս, ա­ղոթք, ոգ­ևո­րութ­յուն, ար­ցունք, գլխա­ցավ, տագ­նապ, հրճվանք ի­րար միա­խառն են:
Ա­յո՛, պա­տե­րազ­մը կար և­ իր ա­վարտն էր պա­հանջում: ­Մենք պար­տա­վոր ենք այդ վեր­ջա­կետն ի վեր­ջո դնել և­ ու­րի­շի ­Հող-հայ­րե­նիում նախ­ճիր­ներ սփռե­լով տե­ղա­վոր­ված քոչ­վոր­նե­րին ի­րենց ով լի­նե­լը հի­շեց­նել: ­Լա­տի­նա­կան մի ա­սույթ կա. «Ե­թե խա­ղա­ղութ­յուն ես ու­զում՝ պատ­րաստ­վիր պա­տե­րազ­մի»: Մենք պատ­րաստ ենք մեր ար­դեն տա­րած հաղ­թա­նակ­նե­րի ոգով, մեր Հ­զոր բա­նա­կի նվիր­յալ­նե­րով, մեր հայ­րե­նի հո­ղին տեր կանգ­նե­լու պատ­րաս­տա­կա­մութ­յամբ և­ ան­կաս­կա՛ծ հաղ­թե­լու ենք: Աստ­ված պա­հա­պան բո­լո­րիս…