Գա­գիկ ԴԱՎԹՅԱՆ / ԱԿՆ ԸՆԴ ԱԿԱՆ, ԱՏԱՄՆ ԸՆԴ ԱՏԱՄԱՆ

Որ հար­ևան թշնա­մա­կան պե­տութ­յան ղե­կա­վա­րը ա­վարտ­ված ցի­նիկ է, վա­ղուց գի­տեինք: ­Բայց որ բա­ռիս ու­ղիղ ի­մաս­տով խե­լա­պա­կաս է նաև, ե­կավ վկայե­լու աշ­նա­նա­յին այս պա­տե­րազ­մը: ­Տար­րա­կան տրա­մաբա­նութ­յու­նից զուրկ այս եր­կո­տա­նին, փոր­ձե­լով հի­մա­րաց­նել աշ­խար­հին, հայ­կա­կան կող­մին է մե­ղադ­րում նա­խա­հար­ձակ լի­նե­լու մեջ, ա­ռանց պահ իսկ մտա­ծե­լու, թե Ար­ցա­խի ին­չի՞ն է պետք պա­տե­րազմ սկսել մարդ­կա­յին ռե­սուր­սով և սպա­ռա­զի­նութ­յամբ ի­րեն բազ­մա­պա­տիկ գե­րա­զան­ցող երկ­րի դեմ: Իսկ ի՞նչ աս­տի­ճա­նի ամ­բար­տա­վան պի­տի լի­նել՝ պա­տե­րազ­մում սի­րիա­ցի վարձ­կան­նե­րի ա­նա­ռար­կե­լի մաս­նակ­ցութ­յան մա­սին նա­խա­գահ ­Մակ­րո­նի ա­րած հայ­տա­րա­րութ­յան դի­մաց Ֆ­րան­սիա­յից նե­րո­ղութ­յուն պա­հան­ջե­լու հա­մար: ­Կա՞ ա­վե­լի մեծ դժբախ­տութ­յուն մի երկ­րի հա­մար, ո­րի նավ­թա­դո­լար­նե­րի փայ­լից կու­րա­ցած ղե­կա­վա­րի հա­մար գրո­շի ար­ժեք չու­նի մարդ­կա­յին կյան­քը: ­Հատ­կա­պես երբ խոս­քը վե­րա­բե­րում է երկ­րի ազ­գա­յին փոք­րա­մաս­նութ­յուն­նե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րին, որ զեն­քի սպառ­նա­լի­քով մսա­ղաց նետ­ված­նե­րի ճնշող մե­ծա­մաս­նութ­յունն են կազ­մում: Այս պա­տե­րազ­մը մեր չդա­տա­պարտ­ված ­Ցե­ղաս­պա­նութ­յան, չպատժ­ված սում­գա­յիթ­նե­րի հետ­ևանքն է, ո­րի մե­ղա­վո­րը քա­ղա­քա­կիրթ աշ­խար­հի կրա­վո­րա­կան կեց­վածքն է:
Եվ դարձ­յալ քա­ղա­քա­կիրթ աշ­խարհն է «վաս­տա­կել» այն լկտի քա­մահ­րան­քը, որ դրսևո­րում են Էր­դողանն ու Ա­լի­ևը հա­կա­մար­տութ­յան խա­ղաղ կար­գա­վոր­մանն ուղղ­ված իր վե­հե­րոտ ու ան­հաս­ցե հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րի նկատ­մամբ: Աշ­խարհն այդ­պես էլ չի կա­րո­ղա­նում ըմբռ­նել, որ սրանց հա­սու չէ տար­րա­կան մարդ­կա­յին հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րի լե­զուն, որ սրան­ցը լե­զուն է ու­ժի և ­պար­տադ­րան­քի: Ա­հա այս­պես, մեր դա­րա­վոր թշնա­մին ստի­պեց մեզ իր հետ խո­սել իր իսկ լեզ­վով: Եվ հա­զա­րա­վոր զո­հե­րի ար­յու­նը ծան­րա­ցած է միայն և ­միայն Ադր­բե­ջա­նի բռնա­պե­տի և­ իր ա­վագ եղ­բոր խղճին: Այդ ար­յան պա­տաս­խա­նը նրանք պետք է տան նախ Ադր­բե­ջա­նի ժո­ղովր­դի առջև և­ ա­պա ­Հաա­գա­յի մի­ջազ­գա­յին դա­տա­րա­նում՝ որ­պես ռազ­մա­կան հան­ցա­գործ­ներ: ­Հու­սանք, որ հե­ռու չէ այդ օ­րը: Իսկ այ­սօր և ­հա­վիտ­յանս՝ ակն ընդ ա­կան, ա­տամն ընդ ա­տա­ման: ­Հի­շենք մե­կընդ­միշտ՝ հաղ­թո­ղին չեն դա­տում: