ԹՈՎՄԱ քա­հա­նա (­Վա­հան) ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ

­Սեպ­տեմ­բե­րի 27-ին, ա­ռա­վոտ­յան ժա­մը 11-ին մոտ, մի կին զան­գեց ինձ և ­պատ­մեց, որ ե­րե­կո­յան ժա­մը
23-ի կող­մե­րը ի­րենց տան դի­մա­ցի շեն­քի երկն­քում մի մեծ լու­սա­վոր խաչ էր հայտն­վել, որ շա­տե­րը տե­սան:
– Ի՞նչ էր դա,- հարց­նում է կի­նը։
– ­Դա այն էր, ինչ այ­սօր ա­ռա­վոտ­յան 7-ն­ անց 10 րո­պեին սկսվեց,- պա­տաս­խա­նում եմ ես։
Ոչ մի նշա­նա­կա­լից ի­րա­դար­ձութ­յուն այս աշ­խար­հում տե­ղի չի ու­նե­նում ա­ռանց Աստ­ծո նշա­նի։ Այդ­պես ե­ղել է դա­րե­րի ըն­թաց­քում, այդ­պես է և ­հի­մա։ Եվ ի՞նչ է խա­չը, ե­թե ոչ խա­չե­լութ­յուն, ո­րը տա­լիս է մեզ Աստ­ված։ ­Մի՞­թե պար­տա­դիր է խաչ­վե­լը, մի՞­թե քիչ զո­հեր ենք մենք տվել դա­րե­րի ըն­թաց­քում։ Ամ­բողջ խնդիրն այն է, որ մենք քրիս­տո­նեութ­յան անդ­րան­կութ­յու­նը կրող ժո­ղո­վուրդն ենք, մենք հայտ­նի և ­շա­տե­րի հա­մար ծա­ծուկ ա­ռա­քե­լութ­յուն ու­նենք, և Աստ­ված մեր հան­դեպ ան­տար­բեր չէ։ Ան­տար­բեր չէ, ո­րով­հետև խոս­տում­ներ է տվել մեր պա­պե­րին՝ սկսած ­Լու­սա­վոր­չից, ­Ներ­սես և ­Սա­հակ ­Պարթև­նե­րից (կար­դա­ցեք Ա­գա­թան­գե­ղո­սի «Պատ­մութ­յուն հա­յոց»-ը)։ ­Սե­պուհ լե­ռան վրա ճգնե­լու տա­րի­նե­րին մի ան­գամ ­Սուրբ Գ­րի­գո­րը հարց­նում է ­Տի­րո­ջը. «­Տե՛ր, դու չես լքի չէ՞ այս ժո­ղովր­դին»։ «Ես եր­բեք չեմ լքի այս ժո­ղովր­դին, բայց սուրն ու սու­գը միշտ պետք է կախ­ված լի­նեն այս ժո­ղովր­դի գլխին, որ­պես­զի նա իմ ճա­նա­պար­հից չշեղ­վի»,- պա­տաս­խա­նում է ­Տե­րը։
­Միշտ պետք է հի­շենք՝ մենք ի­րա­վունք չու­նենք մեր քրիս­տո­նեա­կան կեց­ված­քից շեղ­վե­լու։ ­Շեղ­վե­ցինք՝ փոր­ձութ­յան մեջ ենք ընկ­նե­լու։ Այդ­պես սի­րող հայրն է ապ­տա­կում իր որ­դուն, քա­նի որ ան­տար­բեր չէ նրա հան­դեպ, նրա ա­պա­գա­յի հան­դեպ։ ­Հի­շենք վեր­ջին տա­րի­նե­րի մեր դիր­քո­րո­շու­մը՝ ան­տար­բե­րութ­յուն քրիս­տո­նեութ­յա­նը ոչ հա­րիր եր­ևույթ­նե­րի հան­դեպ, այ­լա­սերութ­յան, ան­բա­րո­յա­կա­նութ­յան ջա­տա­գո­վում և ­հիմ­նա­վո­րում, ստի և ­չա­րա­խո­սութ­յան ան­նա­խա­դեպ տա­րա­ծում… Այդ­պես չէր կա­րող շա­րու­նակ­վել: Ես գի­տեի, ես զգում էի, որ ինչ-որ բան տե­ղի է ու­նե­նա­լու։ Եվ ու­րեմն՝ խու­սա­փե­լու հա­մար ա­պա­գա նոր փոր­ձութ­յուն­նե­րից, հոր­դո­րում եմ բո­լո­րին աչ­քի լույ­սի պես պահ­պա­նել և­ ողջ կրծքով միշտ պաշտ­պա­նել մեր հայ­րե­նի­քը, ե­կե­ղե­ցին և մշա­կույ­թը` ե­րեք սյու­նե­րը, ո­րոնց վրա դա­րե­րի ըն­թաց­քում կանգ­նած է ե­ղել հայ ինք­նութ­յու­նը` Ք­րիս­տո­սի ժո­ղո­վուր­դը:
­Մենք դա­տա­պարտ­ված ենք քրիս­տոն­յա լի­նե­լուն, մենք դա­տա­պարտ­ված ենք Ք­րիս­տո­սի ճա­նա­պար­հից չշեղ­վե­լուն և, ու­րեմն, մենք դա­տա­պարտ­ված ենք նաև հաղ­թա­նա­կի, քա­նի որ Ք­րիս­տոս հաղ­թե­լու է դա­տաս­տա­նի մեջ, ո­րը սկսվել է ողջ աշ­խար­հում ար­դեն եր­կու տասն­յակ տա­րի, նրա հետ հաղ­թե­լու ենք և ­մենք` Ք­րիս­տո­սի ժո­ղո­վուրդս:
­Վասն հա­վա­տոյ, վասն հայ­րե­նեաց, հա­յե՛ր, մի կամք լի­նենք, մի հո­գի, մի բռունցք: ­Մենք հաղ­թե­լո՛ւ ենք:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։