ՏՈՆՆ ԸՆԴԱՌԱՋ
1
Մտապահեմ սիրուն բառեր,
տաղեր պահ տամ
թևքերիս մեջ ասեղնահյուս։
Ճամփա ելնեմ արշալույսին,
երբ որ իջնեք բաց դաշտերից,
և ընդառաջ կելնեմ ես ձեզ
գրկաբաց ու ուղիղ սրտով։
Մեր ուսերից աղավնիներ կթևածեն,
կզրնգան բառեր սիրուն
մեր շուրթերին,
կծավալվեն տաղեր լույսի
կեսօրվա մեջ։
Ձեր նվիրած ծաղիկներով
դեղին-ճերմակ,
կանանց ասե՛ք
շորեր հյուսեն թող ինձ համար։
Ու կլինեմ արևի տակ փայլող ծնծղա
ու կդառնամ ես էլ
մեկը ընտրյալներից
կյանք շեփորող
տղաների գովերգերում։
Մտապահեմ յոթ պատկերներ
ու զարդարեմ
կտավները պատանության,
բրուտներին եղբայր կարգվեմ՝
ջնարակեմ սափորները երկայնաձիգ։
Դառնամ ջրի ուղեկիցը մինչև լեռներ՝
գահավիժեմ մերձենալով
առատությանն ալիքների։
Հերթով գրկեմ ինձ ընդառաջ եկող
հնձվորներին սրնգահար,
սարվորներին արևամերձ,
հղի կանանց՝
մանուկներին սպասելիս։
Ուրախության արտասուքը
թասերի մեջ.
ձեռքս պահած,
ես կկանգնեմ այնտեղ այնքան,
մինչև մեկը ազդարարի
տոնն ավարտված։
2
Երբ խաղաղ ժամեր տրվեն բաղձալի,
ես ճամփա կելնեմ՝ զուգված
օդեղեն մի պատմուճանով
ու կմոտենամ ես դարպասներին
ներդաշնակ կյանքի
ու կարտաբերեմ քնքշալից բառեր
դաղձի բույրերով։
Դիմավորողին դեռ չմոտեցած՝
կհամբուրեմ ես ճակատներ
լուսե քուն մտած մանկանց
Ու կասեմ կանանց,- ի՜նչ գեղեցիկ եք,
երբ որ նայում եք մանկանը քնած,
ի՜նչ գեղեցիկ եք, երբ որ հունցում եք
խմորը բախտի
այն տղամարդկանց, որ դեգերում են
անձրևների տակ հեռավոր երկրի։
Ի՜նչ գեղեցիկ եք,
երբ երանության
արցունքն է թափվում
իբրև ադամանդ ձեր ձեռքերի մեջ։
Ես քուն կմտնեմ ձեր երազներում,
ու մի կին կասի.-
Ի՜նչ գեղեցիկ է մանուկն այս քնած։
***
Ես կյանքս տանուլ տվի
գիշերվան։
Ինձ բաժին հասած
մարգարիտները
ափերիդ մեջ եմ
դնում մեկ առ մեկ։
Ասեղնագործիր քո
ողորկ մաշկին
անունը միակ։
Ես շեկ բառերից
զգեստ կհյուսեմ
քեզ համար, շքե՛ղ,
գիշերվա խորքը սուզվելու
համար։
Կտրիր, անցիր սահմանագիծը
այն տարածության,
ուր սպասում են հեծյալ ասպետներ՝
ձեռքերը դրած սրտերի վրա։
Դու զգույշ բախիր
դուռն երանության։
Ես այսպես մեղմիկ
տանուլ տվեցի
կյանքս գիշերվան։
Ես մեկնելու եմ ադամամութին
հսկայամարմին, սևաթույր կանանց
ոտնահետքերով՝
կոնքերին փարթամ փաթաթած
ունեն
ծաղկունքով դաջված վուշե կտորներ
և ոտնամաններ
փայտից պատրաստած,
ձեռքերին հասկեր,
ու հետևներից տղաներ խարտյաշ։
Ինձ ձե՛զ հետ տարեք
անանուն վայրեր,
ինձ ձե՛զ հետ տարեք
ավազուտները,
ուր բարձրանում են փշե
ծաղիկներ
կատարելության։
Ինձ ձեզ հետ տարեք,
քանզի հենց դուք եք
հունցելու լույսը
ձեր ափերի մեջ։
***
Դռների առաջ այն
գաղտնախորհուրդ,
դռները՝ գոցված ներսից ու դրսից…
Անբիծ հմայքով դարպասել է ինձ
մի օտարական,
վաղուց էր այնքան։
Ու չգիտեի, հետ դառնալ անցած
իմ ճանապարհով,
կանգնել ճամփեզրին
ծախու կնոջ հետ,
թե առաջնորդվել նրանից
եկող թրթռուն լույսով։
Մի հավերժություն
ափերս պարզած առաջ եմ գնում՝
ով ինչ կդնի սրտի ուզածով։
Սրտիս ուզածը՝ զրնգուն բառեր-
բանաստեղծություն
ձուլելու համար։
Թե մեկը դաջի իմ մարմնի վրա
բազում թիթեռներ
նուրբ ու թափանցիկ
(թե՞ ուրացել եմ հայացք հպանցիկ),
ես լուռ կմնամ,
ու իմ արյունից նրանք կյանք առած,
օդ կբարձրանան։
Ծիրանիները, որ ես մեկնեցի
ձեր թիկունքներին,
հոգեմետ թուրմով շոյեցի երկար
քունքերը ես ձեր անկշռույթ զարկով։
Ինձ թիկունք արիք ու հեռանալիս
օդում թողեցիք մատներս անզարդ։
Օդում բաց թողի անունները ձեր՝
թիթեռներն եկան հոգեհանգստի։
Եղել էր լոկ այն,
ինձ դարպասել է մի օտարական։
***
Սահուն կտրում եմ տարածությունը
Ու տեղավորվում բիբերիդ մեջ։
Ես շեփորահարն եմ
Քո մեջ ապրող,
Որ արցունքների հետ հորդում է
Քո աչքերից,
Եվ այս մեղեդին անցյալն է,
Որ այլևս չկա,
Ուր խարխափում են մեր ստվերները։
Ինչ երանություն է
Ապրել կոպերիդ տակ՝
Ժամանակից քշված…
***
Լռությունը՝ իբրև քարե զսպաշապիկ,
Շեկ բառերիս վրա,
ուղի՛ղ շնչափողիս,
Մի դաշույնի նման, որ սև դևն է սրել,
Մի խարիսխ է նետել։
Մոռացության տրված
հիշողության միջից
Մի ծվեն է նայում ուղիղ աչքերիս մեջ,
Ու չեմ տեսնում ոչինչ, չի երևում ոչինչ։
Ունայնությունը այս,
իբրև մի չար երազ,
Ո՞վ կպատմի հոսող ջրին,
Որ նա հիշի ջրի իր հիշողությամբ,
Քշի, տանի ու ամբարի այնտեղ,
Որտեղից սկիզբը եղավ։
Լռությունը՝ իբրև քարե զսպաշապիկ,
Հագցրել են մարմնիս,
Ու կամ իբրև
Լոկ մարմնակույտ
Այլևս՝
Ինչ-որ մի տեղ
Ընկած ու
Հևասպառ։
***
Ովքեր անզոր եղան լիալուսնի առաջ,
անձկության շեղբը՝ ուղիղ քներակին,
տարուբերվում են լուռ ու աննահանջ
քավարանում՝ երկու
դարպասներից անդին։
Բայց հանդգնում են
նայել քո աչքերին՝
իրենց դժոխք տեսած
հայացքներով անգո,
պատեպատ են զարկվում,
ինչպես թռչուն առանց թևի,
նրանց քո տուն առաջնորդիր,
ո՜վ Անքննելի։
***
Հոգ չէ, որ չեմ վազի
այլևս մերկամարմին
ավազների վրայով։
Այդ ավազներն են վաղուց
կալանել մարմինս,
որ էլ չի ուզում շարժվել
էգերի հանգույն։
Ու ոտքերս ծեփած արևից այրվող
ասֆալտին,
չեմ շարժվում այլևս.
Այս հալվող ասֆալտն է
իմ մինուճար տունը՝
Ձորերի պռնկին, լեռան ոտքերի տակ,
դուռը՝ կրնկի վրա բաց…
***
Հանդուգն,
ինչպես վարդը միայնակ,
դեռ վե՛ր ես հառնում
գեղեցիկ այնպես։
Հրեղեն լավա, որ ժայթքում ես
դու մեր սրտերի մեջ։
Հախուռն ես այնպես
և այնպես նրբին,
ինչպես նայվածքը սիրահարվածի։
Վարդի թերթերից փշերով պատված
հուլունքաշար ես մեր
կրծքին փարված։
Ո՜վ դու արբեցման բառեր շռայլող,
քո լռությունը դաշույնի շեղբ է
մեր կոկորդներին։
Դու մնա այդպես
հանդուգն,
ինչպես վարդը միայնակ։
ԿԻՐԱԿԻ
Օրը կրկին իբրև սկիզբ,
ես՝ անտեղյակ։
Լույսը հեղյալ՝ իբրև ընծա,
ես՝ ձեռնունայն։
Խմբերգեցին պատարագին,
ես՝ լռելյայն։
Իսկ ես կամեցա,
որ օրը կրեմ պարգևի նման,
իբրև հմայիլ…
Ինձ հեռո՛ւ պահիր որոգայթից հին,
որ խոստովանվեմ,
ոսկե սարդոստայն,
այդ ես հյուսեցի քեզ իմ մարմնին
ներսից ու դրսից։
Իսկ ես հարցրի՞ լույսին ընծայված՝
ինչ հանդերձանքով
կանգնեմ իր առաջ։
Ի՞նչ բառեր ասեմ, երբ ինձ ողողի
իր ողջույններով։
Իսկ ես իմացա՞, թե Նարեկի հետ
ովքեր են լալիս,
որ արցունքներով ոտքերը լվան
խաչյալ ընտրյալի։
Եվ ով ինձ կասի
ում ընդառաջ գամ՝
ափերս լեցուն նռան հատիկներ,
և ում ընտրեմ արշալույսին,
երբ թռչունը քնած է դեռ։
***
Քեզ համար եմ լալիս,
Գիշերվա գիշեր:
Անանուն ծաղիկ, բոսորագույն դև:
Կամ արտաքսյալ,
Քո արտաքսյալ
Ներսից ու դրսից,
Մութ, ամենամութ,
Ո՞վ կհանդգնի ինձանից բացի
Քո շուքը դառնալ,
Հնազանդ պառկել քեզ հետ
Անապակ դարավանդներին,
Լեռան կրծքի տակ,
Հատակին լճի:
Անթիվ-անհամար մեռյալ թիթեռներ
Մարմնիս վրա ասեղնահարած
Այն կանայք ո՞ւր են հսկայամարմին,
Աչքերի տեղակ-ցավի ծաղիկներ,
Ձեռքերում պահած տարեկանի հաց:
Գետի ջրերում լվացին նրանք
Մարմինս հանգած,
Ու մեկիկ-մեկիկ համբուրում էին
Ցավը թիթեռի-մարմնիս վրա
Սպիներ դաջած:
Մութ, ամենամութ:
Կամ արտաքսյալ:
Քո արտաքսյալ:
Գիշերվա գիշեր:
Քեզ կին կդառնամ մի ուրիշ կյանքում
Իբրև մի թիթեռ, տարեկանի հաց:
