ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ԱՆՄԻՋԱԿԱՆ ԶՐՈՒՅՑ

 

­Սեպ­տեմ­բե­րի 18-ին ՀԳՄ Կ­լոր սրա­հում տե­ղի ու­նե­ցավ սի­րիա­հայ գրող ­Հա­կոբ ­Մի­քա­յել­յա­նի (այժմ բնակ­վում է Եր­ևա­նում) «­Ճա­կա­տագ­րի սև ­կա­տուն» վի­պա­կի շնոր­հան­դե­սը: ՀԳՄ նա­խա­գահ Էդ­վարդ ­Մի­լի­տոն­յա­նը հան­գա­մա­նո­րեն անդ­րա­դար­ձավ «­Ճա­կա­տագ­րի սև ­կա­տուն» վի­պա­կին: «Այս գրքի ա­ռա­ջին պա­տու­մը սկզբնա­պես հե­տաքր­քիր, գրա­վիչ սի­րա­յին պատ­մութ­յուն է, ո­րը ըն­թեր­ցո­ղին չի հու­շում, թե ինչ խո­չըն­դոտ­ներ, սև­ ու մութ ամ­պեր են սպաս­վում առջ­ևում: ­Մինչ­դեռ, պա­տու­մի ըն­թաց­քը գա­լիս-հանգում է ­Սի­րիա­յի դեպ­քե­րին, անս­պա­սե­լի կեռ­ման­նե­րով ան­ցու­դար­ձե­րի, երբ հե­րո­սը առ­ևանգ­վում, ընկ­նում է ար­գե­լանք­նե­րի մեջ,- ա­սաց Էդ. ­Մի­լի­տոն­յա­նը՝ խոսքն ընդ­հան­րաց­նե­լով,- հայ մար­դը միշտ պի­տի պատ­րաստ լի­նի ա­նակն­կալ­նե­րի՝ պատ­մութ­յան, բա­րե­կա­մի, հար­ևա­նի, իսկ թշնա­մու կող­մից՝ ա­ռա­վե­լա­պես: Այս ար­ձա­կը մեզ վերս­տին հա­մո­զում է, որ մեր կյան­քում կար­ևո­րը սերն է, հա­վա­տը, դրա հա­մար պետք է ապ­րել, պայ­քա­րել և ­գո­յատ­ևել»: Ըստ գրա­կա­նա­գետ ­Սու­րեն ­Դա­նիել­յա­նի՝ ­Հա­կոբ ­Մի­քա­յել­յա­նը սփյուռ­քա­հայ մտա­վո­րա­կա­նութ­յան ա­ռա­ջա­տար­նե­րից է և հպար­տութ­յամբ էր ներ­կա­յաց­նում իր կրթօ­ջախն ու հա­վա­տում էր նրա վաղ­վա օր­վան: Ն­շե­լով, որ հնգօր­յա տա­ռա­պան­քի, կյան­քի ու մահ­վան խորհրդով լցվե­լու փոր­ձա­ռութ­յունն է ընկած «­Ճա­կա­տագ­րի սև ­կա­տուն» ստեղ­ծա­գոր­ծութ­յան մեջ, Ս. ­Դա­նիել­յա­նը խոս­տո­վա­նեց, որ գիրքն ի­րեն ցնցել է ներ­սից, քա­նի որ ա­ռա­ջին­նե­րից մեկն է, որ ներ­կա­յաց­նում է ար­դեն տրոհ­ված ­Սի­րիա­յի ա­ռօր­յան՝ ող­բեր­գա­կան ա­ռօր­յա­յից եր­ևան հա­նե­լով հրա­շա­լի կեր­պար­ներ: ­Հա­յա­գետ, ազ­գագ­րա­գետ, բա­նաս­տեղծ ­Հա­կոբ ­Չո­լաք­յա­նի հա­վաստ­մամբ՝ ­Հա­կոբ ­Մի­քա­յել­յա­նի գրա­կա­նութ­յու­նը ուղ­ղա­կիո­րեն խո­սում է մեր ժո­ղովր­դի հետ, ակ­նարկ­նե­րի, պատմ­վածք­նե­րի մի­ջա­վայրն իր ապ­րած մի­ջա­վայրն է, հե­րոս­ներն իր շրջա­պա­տի մար­դիկ են, և ն­րանց հետ իր գրա­կա­նութ­յու­նը ան­մի­ջա­կան զրույց է: «Ան­մի­ջա­կան զրույց է ծա­նոթ-ան­ծա­նոթ մարդ­կանց, մեր ա­ռօր­յա ցա­վե­րի, վշտե­րի, մտա­հո­գութ­յուն­նե­րի և ­բո­ղոք­նե­րի մա­սին: Այդ պատ­ճա­ռով էլ ա­մե­նա­սիր­ված և­ ա­մե­նա­շատ ըն­թերց­վող գրող­նե­րից մեկն է Սփ­յուռ­քում,- ա­սաց Հ. ­Չո­լաք­յա­նը և ­հա­վե­լեց,- ­Հա­կո­բի գրա­կա­նութ­յունն իր ան­մի­ջա­կա­նութ­յամբ, հու­զա­կա­նությամբ, տեղ-տեղ խո­հա­կա­նութ­յամբ, եր­բեմն կսմիթ­նե­րով, թեթև եր­գի­ծան­քով մեր ժո­ղովր­դին շատ սի­րե­լի, մեր ժո­ղովր­դի ա­մե­նօր­յա կյան­քում ներ­կա­յություն ե­ղած հե­ղի­նակ է, ո­րի գրա­կա­նութ­յան մեջ բո­լոր տո­ղե­րի վրա­յով թևա­ծում է բա­րութ­յու­նը»: Ե­լույթ ու­նե­ցան նաև ­Պեր­ճու­հի Ա­վե­տեա­նը, ար­ձա­կա­գիր Ա­լիս ­Հով­հան­նիս­յա­նը:
Շ­նոր­հա­կա­լա­կան խոս­քում ­Հա­կոբ ­Մի­քա­յել­յա­նը խոս­տո­վա­նեց. «Այս վի­պա­կը կազմ­ված է մի քա­նի պատմ­ված­քից, ո­րոնք հրա­պա­րակ­վել են տար­բեր թեր­թե­րում: ­Հա­վա­քե­ցի, ո­րով­հետև շա­րու­նա­կութ­յուն կա, սա­կայն այդ պատ­կեր­նե­րը ի­րար միաց­նե­լու վար­պե­տութ­յու­նը կամ փոր­ձա­ռութ­յու­նը, որ ինձ պա­կա­սում է, պատ­ճառ ե­ղավ, որ վրան աշ­խա­տեմ վեց ա­միս: ­Հա­ճախ էի զան­գում դստերս՝ նրա հետ գրքի կա­ռուց­ման վե­րա­բեր­յալ քննար­կում­ներ ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար»:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։