1. Արդեն քանի՜ տարի, ես՝ մարդու և քաղաքացու իր իրավունքներն ու պարտականությունները լավ իմացողս, հուսով ու հավատով և երբեմն (իսկ այդ «երբեմն-ը երբեմն հոծ գիծ է դառնում») ատամներս կոտրելու աստիճան սեղմելով՝ սպասում եմ անկախ երկրիս ու ժողովրդիս վաղվա իրական բարօրությանը և նրա հավերժական երթում՝ իր փառավոր անցյալի վերհառնումին, որոնց, ՄԵՆՔ, անկեղծ ասած՝ ԴԱՏԱՊԱՐՏՎԱԾ ԵՆՔ ՀԱՎԻՏՅԱՆՍ ՀԱՎԻՏԵՆԻ՛Ց:
Ուղիղ երեք հազար տարի… Ո՛չ, երեք հազար երեք հարյուր տարի առաջ մեր երկրում արթնացում էր. հոգու, ոգու, մտքի ու սրտի արթնացում, երբ երկու տարին նոր լրացած աղջնակը՝ հոր գրկից, պիտի բոլորի հետ ու բոլորի նման՝ փոքրիկ բռունցքը թափահարելով գոռար. «Ղա-րա-բաղ», իսկ նրա մեկ տարեկան եղբայրիկը՝ մոր գրկից, կրկնելով քույրիկի շարժումները, հագներգեր. «Բախ-բախ-բախ», և քույրիկը՝ բոլորի հետ ու բոլորի նման գոռար. «Միա-ցո՜ւմ», ու եղբայրիկը դարձյալ հագներգեր՝ «Ցում-ցում-ցում»… Մե՞կ քույրիկ ու մե՞կ եղբայրիկ… Կամ՝ մե՞կ քաղաք ու մե՞կ բնակավայր. մի ամբողջ երկի՛ր: Ու եթե մեկն ասի, թե դա ընդամենը երեսուներեք տարի առաջ էր, կսխալվի չարաչար, քանզի մեկ սրտի մեջ տեղավորվող այս տարածքում ապրելու համար պետք է կարողանալ մեկ օրվա մեջ տեղավորել մի ամբողջ հարյուրամյակ…
Եվ ուրեմն. այսպես սկսված արթնացում, որին պիտի հետևեին…
Չասե՛մ: Վերելքներն ու վայրէջքները՝ ընթացող ժամանակի մեջ ձեռք ձեռքի տված, կրիայի քայլքով, բայց և արագացված այս շարժանկարում պիտի այս համառ ժողովրդին, որ… չէր ցանկանում մահանալ, բարձրացնեին աղետի զոհասեղանին, և որը չմահացա՛վ՝ ջգրո՛ւ, որ կարողանար ոչ միայն ոտքի կանգնել, այլև նորից ու նորից ստեղծեր. երկիր՝ թեև արնածոր, բայց՝ ԱՆԿԱԽ, կյանք՝ ցավոտ, բայց՝ ՎԵՀ, երկրից փախչող, բայց՝ վերստին վերադարձող ՄԻ ՏԵՍԱԿ. հանկարծ ու վերջին օրը դրսերում չմնա՜…
Եվ ուրեմն. այսպես սկսված արթնացում, որին պիտի հետևեր հազար ու մի չարահնա՜ր…
2. Բայց… Բայց. լավով ու վատով, բարիով ու չարով, մաքուրով ու նենգով, խարդավանքներով ու անսպառ պարզությամբ՝ մտքի՛ն, հոգո՛ւն ու սրտի՛ն դադար չտվող տվայտանքներով ու նաև՝ մարդասիրությամբ լեցուն, արվեստի և գրականության բոլոր տեսակներին անսպառ նյութ տվող (ոչ միայն մեր և ոչ միայն մերայնական) ժամանակներ՝ միայն պարզիր ափերդ և վերցրու հոգուդ մոտիկը և դիր թղթին, կտավին, քարին, դաշնամուրին. առաջվանը չէ՜՝ ո՛չ գրաքննություն, ո՛չ արգելք, ո՛չ մեղադրանք. գրիր, ստեղծիր՝ որքան սիրտդ ուզի, ինչ ուզի և ինչպես ուզի՝ ոչ մեկը ձեռքդ չի բռնի, միայն թե… Միայն թե, խնդրում եմ, պետությանը… հոգսաշա՜տ մեր պետությանը չդիմես գիրքդ… գրքե՜րդ տպելու խնդրանքով. գրե՞լ ես, ուրեմն՝ բարի եղիր ինքդ էլ տպիր ու… ու նվիրի՛ր ընկերներիդ:
ԲԱՐԻ Ե՛ՐԹ ՔԵԶ՝ ՄԵՐ ԱՆԿԱԽ ԵՐԿՐՈՒՄ: