2018 թվականի Թավշյա հեղափոխությունը Հայաստանին բերեց նոր աշխարհաճանաչում, որովհետև աշխարհում առաջին անգամ իրականացվեց անարյուն հեղափոխություն և կոտրվեց «հայկական մաֆիայի» մեջքը, որը 30 տարի երկիրն ու ժողովրդին պահելով ստրկության մեջ, հայաթափեց ու քամեց Հայաստանը՝ ցեղասպանություն ապրած ժողովրդին ենթարկելով նոր, «սպիտակ եղեռնի»:
Ինչպես 1990 թ. արցախյան ազատագրական շարժման օրերին, աստեղային նոր պահեր ապրեց երեք տասնամյակ իր երկրում «յուրայինների» կողմից գաղութացվածի հոգեբանությամբ ապրող ազգը, և արդարության վերականգնման հայկական հույսը ողջ հայությանը ոտքի հանեց: Քաղաքագետներն ասում են՝ ավելի հեշտ է հեղափոխություն անել, քան դրանից հետո երկիրը ղեկավարել, մանավանդ որ այդ երկիրը ագահ ու անհայրենիք մարդկանց իշխանության տակ է եղել: Ճշմարտությունն այն է, որ նոր զարթոնքի, երկրի ու ժողովրդի հոգևոր առողջացման բազում խնդիրներ պահանջում էին համաժողովրդական ակտիվություն, ցավոք, իշխանության լծակները դեռևս նախորդների ձեռքին էին, որոնք, հեղափոխությունը արժեքավորելու և օգնելու փոխարեն, կամակատարի դերում մնացին, որի պատճառով ետընթաց ապրեցին երկրի տնտեսական ու բարոյական զարգացումների ծրագրերը: Հեղափոխության ժառանգությունը թաթախված էր կոռուպցիայի և աղքատության ճահճում, իսկ արդարություն վերականգնող դատաիրավական համակարգը սարսափում էր արդարություն բառից… Հուսադրող սկիզբը մեծ դիմադրության արժանացավ գողապետության առաջամարտիկների եղծված պայքարի զենքերով, որպեսզի իրենց հրեշավոր գործունեություններով հանկարծ միջազգային դատարանների առջև չհայտնվեին… Պայքարի այս օրհասական ժամանակներում անսպասելիորեն վրա տվեց համաշխարհային աղետ կոչվող կորոնավիրուսը: Մահերը՝ շփոթեցնող, իրավիճակն՝ անկանխատեսելի: Երկրի դժբախտության պահերին է երևում՝ ով է իրական հայրենասերը և ով է մտածում այն ամենաթանկի՝ պետության կայունությունը պահպանելու, ժողովրդին հուսահատության չմատնելու և Հայաստանը նոր փորձությունների չտանելու հույժ կարևոր խնդրի մասին: Ավա՜ղ, Հայաստանում միանգամից «սրբերն» այնքան շատացան, որ արդարության համար աղոթողներին տեղ չմնաց…
Այո՛, քաղաքակրթություններն ստեղծել են մարդիկ և ոչնչացրել իրենց անհավասարակշռության պատճառով, որովհետև կա մի անթույլատրելիի սահման, որը չպետք է անցնել, երբ մարդուն թվում է, թե կարող է փոխարինել Աստծուն, իսկ Արարչի աչքից ոչինչ չի վրիպում: Սեփական ժողովրդի դեմ սանձազերծած վայրի պայքարը ոչ թե հազարամյակների երկիրը հզորացնելու, այլ սեփական կողոպուտը պահպանելու համար, անհայրենիք ուրացողներին մղեց քայլերի, որոնց խմորումներից մեր տարածքներին ատամներով կառչած թշնամի հարևանները՝ Թուրքիան ու Ադրբեջանը, չնայած ՄԱԿ-ի քարտուղարի այն հայտարարությանը, որ կորոնավիրուսի պայմաններում արգելվում է պատերազմական գործողություններ, 2020 թ. հուլիսի 12-ին հարձակվեցին Տավուշի սահմանային գյուղերի խաղաղ բնակիչների վրա՝ ավերելով 50-ից ավելի բնակելի տներ… Փառք Հայոց բանակին՝ իր ժողովրդի հեղափոխության անխոնջ նվիրյալին. հերոսաբար արժանի դաս տվեց նոր ենիչերիներին, քանզի բանակը զենք ուներ, իսկ զինվորը չէր սնվում գոմեշի մսով, այլ կանոնավոր սնունդ էր ստանում: Զինվորը արժևորված էր, որպես ինքնապաշտպանության խորհրդանիշ, չէին գողանում զինվորի հացը, զենքը, պատիվը:
Արդարության ճանապարհը միշտ էլ դժվար է եղել:
Այսօր ողջ ընդդիմադիր մամուլը հեղեղված է հեղափոխության առաջնորդին սորոսական ծրագրերին ընդառաջելու անհարիր մեղադրանքներով: 25-30 տարեկան այն երիտասարդները, որոնք ինչ-ինչ հովանավորչությունների պատճառով գնում են նման քայլերի և երկրի վարչապետի հրաժարականի կոչերով են հանդես գալիս, չգիտեն, որ երբ 1997 թվականին՝ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և վարչապետ Ռոբերտ Քոչարյանի օրոք, ԱՄՆ քաղաքացի, ՍՈՐՈՍ հիմնադրամի տնօրեն ու նախագահ Ջորջ Սորոսի կողմից Հայաստանում հիմնադրվում էր մասնաճյուղ՝ Լարիսա Մինասյանի ղեկավարությամբ, իրենք ընդամենը յոթ տարեկան են եղել՝ հեռու քաղաքական անցուդարձերից ու սոցիալական աղետներից, և ժողովուրդն էլ նոր էր դուրս եկել կտրոնով հացի և բնակարանները ինքնաթիռի տոմսի արժեքով վաճառելու տխուր իրականությունից: Երբ երկրին պատճառված ցավի և պետական մշակույթի նստվածքը բացակայում է սերնդի հոգուց, ազգը մտահոգվելու խնդիր ունի…
Երկրաշարժից ու պատերազմից դալկացած երկրի համար ամեն չնչին գրոշ արժեք էր, և ոչ ոք չէր մտածում, որ փող տվողը նաև թելադրում է, ժողովրդական իմաստնության մասին, ու Սորոս «հայրիկն» իր ծրագրերը դանդաղ իրականացրեց՝ Նոյի երկիր ներմուծելով ազգուրաց բարքեր, որոնց մասին այսօր բարձրագոչ թմբկահարում են՝ առաջին, երկրորդ և երրորդ նախագահների կողմից հայ ժողովրդին, որպես ժառանգություն թողած՝ լգբտները, աղանդավորներն ու միասեռականները (հիշեցման կարգով՝ 2002 թ. դեկտեմբերին ՀՀ Ազգային ժողովն ընդունեց նոր Քրեական Օրենսգիրքը, որտեղից հանվեց այն հոդվածը, որի համաձայն՝ միասեռական հարաբերությունների համար նախատեսված էր քրեական պատասխանատվություն: Իսկ 2003 թ. օգոստոսին ՀՀ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը վավերացրեց նոր ՔՕ-ն՝ այդպիսով օրինականացնելով միասեռական հարաբերությունները ՀՀ-ում): Հետևանքներն՝ իրենց բազում ծրագրերով, այսօր մեր աչքի առաջ են: Սակայն, վստահելով հայոց գենի կայունությանն ու ինքնապաշտպանական ոգուն, համոզված եմ, որ հայ գենը ինքնամաքրման հզոր դիմադրությամբ կհաղթահարի Հայկական լեռնաշխարհ ներմուծված բոլոր օտար բարքերը: Եվ այսօր, չարաբաստիկ ժահրի ներկայության պայմաններում, մեր համաժողովրդական միասնությունը ոչ թե պետք է խարխլել, այլ՝ մեկ բռունցք դարձած արգելափակել նրա ներխուժումն ու տարածումը: Հարգե՛նք մեզ…
Բազում դարեր գեհենի միջով անցած հայերս հայտնվել ենք մեզ համար անսպասելի, անհայտ թշնամու ճիրաններում, որը մեզնից հանգիստ ու սահուն տանում է մեր մտերիմներին: Այո՛, բարեկամնե՛ր, չխոստովանելով, մենք հայտնվել ենք երրորդ համաշխարհային պատերազմի սարդոստայնում, այս անգամ ոչ թե դեմ առ դեմ, սրով ու թրով կռվող թշնամու, այլ՝ մարդածին, «թագավարակ» կոչվող կենսաբանական զենքի շրջափակման տիրույթում, ներփակվել ինքներս մեր մեջ, մեկուսացվել մեզ շրջապատող իրականությունից, մարդկային ամեն բան մեր հոգու խորքերում թաքցրել և թողել, որ «թագավարակ» կոչվող համաշխարհային խուճապը ինքնակամ հեռանա: Թշնամին ինքնակամ չի հեռանում և չի հեռանա, քանի դեռ մեր ինքնագիտակցության մեջ նստած է մեր ես-ը, ոչ թե Հայոց պետականության պահպանության գենետիկ պատգամը…
2017 թ. նոյեմբերի 24-ին Հայաստանի երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը ստորագրել է Հայաստան-Եվրամիություն համաձայնագիր, որով պարտավորվել է ընդունել եվրոպական արժեքներն ու պարտավորությունները, որպես Եվրամիության խորհրդի անդամ… Այո՛, հեղափոխությունը ոչ միայն ժառանգեց խարխլված երկիրը՝ իր յոթ միլիարդ պարտքով, այլև արտաքին հարաբերությունների պարտադրված համաձայնագրերը, իսկ թե որքա՞ն գումար են ստացել այդ խոստումներն իրականացնելու համար և արդյոք այն ծառայե՞լ է ժողովրդին, դա արդեն իրավապահ մարմինների խղճին է մնում:
Մարդկության կրճատման միջազգային կառույցների ծրագիրը, թե ինչպիսի նոր ու անսպասելի աղետաբեր շարունակություն կունենա և բիլգեյթսները իրենց հիվանդագին ուղեղներով մարդկության ոչնչացման ինչ նոր ուղիներ կորոնեն, կարծում եմ, դեռ ականատես կլինենք… Վարակվածների թիվը 27 միլիոնից է անցել, իսկ մահացածների թիվը դեռ կմոտենա մեկ միլիոնին: Մենք ամեն գնով պետք է պահենք մեր հայրենիքը: Նա միշտ էլ թանկ է եղել մեզ համար ու կլինի…
Հայաստանում հինգ հազարից անցել է հասարակական, բարեգործական կազմակերպությունների թիվը: Թե որքան են կազմում օտար երկրների կողմից մեղմ ու քնքուշ անուններով կնքված «բարեսիրտ բարեգործական» ընկերությունները, այդպես էլ անհայտ մնաց, և թե որտեղից սնկի պես ավելացան զանազան աղանդներն ու տարատեսակ հակաազգային խմբավորումները, իշխանությունը լուրջ մտահոգություններ պետք է ունենա այս հարցում:
Հեռու մնացեք ազգերն իրենց ազգային ավանդույթներից արժեզրկելու, հայրենիք ու հայրենասիրություն իմաստներից հեռու պահելու, ժառանգական հոգևոր հարստությունը նսեմացնելու համահարթեցման չարագուշակ ծրագրերից, համոզված եղեք, այն, ինչ ունի սկիզբ, ունի նաև վերջ: Այդ գործոններով ոգևորված նոր սերնդին անչափ դժվար է լինելու դարձի բերել, քանզի ազնիվ առաքյալների պակասն արդեն ահազանգ է: Ուշ է, բայց ոչ ուշացած, մենք նահանջելու իրավունք չունենք, մենք պարտավոր ենք հաղթել և՛ քաղաքական, և՛ սոցիալական պատերազմներում: Պետք է գիտակցել, որ նման իրավիճակներում ճկվում է մեր գոյապահպանության ողնաշարը, քանզի եթե ներկա ու ապագա սերնդի դասագրքերում ազգային ինքնաճանաչողության հիմունքները կախված են դրամաշնորհների առատությունից և թելադրողների նպատակներից, ապա, այո՛, գրքերից կօտարվեն ազգային, հոգևոր արժեքները՝ գրականության ու պատմության մեր անկրկնելի տաղանդները, կփոքրացվի ազգի պատմական ժամանակաշրջանը, Հայկական լեռնաշխարհի փոխարեն կգրվի Անատոլիա կամ Կովկասյան լեռներ… Մեր աչքի առաջ է ազգային նիհիլիզմը, որի դեմ մի բուռ մտավորականներ պայքարում ենք ամեն օր, ամեն վայրկյան և պայքարելու ենք մինչև վերջ այն գրոհի դեմ, որն սկսվել է անցյալ դարի 90-ականներից և շարունակվում է մինչև օրս: Այո՛, այս իրարամերժ իրավիճակներում ավելի քան զգոն պետք է լինենք, որպեսզի ոչ թե իրար դեմ դուրս գանք, այլ սերնդին դուրս բերենք ներմուծվող միջազգային քաոսից՝ հանուն երկրի ներկա ու գալիք օրերի, հանուն նոր սերնդի ու նոր Հայաստանի: Հայրենիքը մեր ամենօրյա հոգատարության կարիքն ունի, ինչպես մեզ աշխարհին պարգևող մեր ծնողները: Ծանր վիճակում է հայտնվել մեր երկիրը. մի կողմից ժահրը՝ իր պատճառած վնասներով, մի կողմից՝ հարատև շրջափակումները, մյուս կողմից՝ ընդդիմության՝ պետության դեմ նախահարձակ լինելը… և այլ բաներ թուլացնում են այն հերոսական բանակի թիկունքը, որը մեզ հաղթանակներ է պարգևում, իսկ մենք պատերազմի մեջ ենք և գիտակցորեն այն մոռանալու իրավունք չունենք:
Երեսուն արծաթով վաճառվողներ միշտ էլ ունեցել ենք ու էլի կունենանք, Հայրենիքը կապ չունի նրանց հետ: Ապրելու համար պայքարել է անհրաժեշտ, միասնական պայքար: Կորոնավիրուսն այնքան սարսափելի չէ, որքան այն վիրուսները, որոնց անտարբերությունն ու հալածանքները 1,5 միլիոն հայի օտարեցին երկրից: Ներկա իշխանությունը, կրկնակի բեռան տակ կքած, այնուամենայնիվ, պետք է խուսանավի ժողովրդի զգայուն երակին վնասող օրենքներ ընդունելուց, որքան էլ մեծ լինեն արտաքին պարտադրանքները, քանզի բոլոր դժվարությունները ժողովրդի ուսերին են, և հայրենիքը պահում են ժողովրդի զավակները:
