Պ Ո Ե Զ Ի Ա Ն
Պոեզիան ջահ է
խավար զնդանում,
ուր լեշակերները
լեշ են դավանում,
ուր խլրտումներ են,
իսկ հույզեր չկան,
ուր ցանկություններ են
սողունապաշտական,
ուր տոնում է գորշը
մթին խցերում,
և արշալույսները
արև չեն բերում,
պարզապես ցոլքեր են,
չբացվող ծրար,
ինչ-որ բան շարժվում է,
բայց չկա արար,
և, ահա, ասում է.
«Քո դիմաց եմ ես,
չեմ լքի երբեք
խորշում զազրատես,
կհատես սահմանը,
և վերջնախցում
ջահը կդառնա
լույս ու արբեցում»:
Գ Ո Ր Շ Ը
Ասա, ունե՞ս ինչ-որ խոսքեր, ծերո՛ւկ իմ,
բնութագրիր թավշյա ծնունդ այսօրը:
Եթե առաջ չէինք նկատում մանրուքը,
հիմա չենք նկատում և կարևորը:
Լցրու, լցրու խնդիր հարթող օղին,
փակենք ծակեր, սրբենք ունայնի քիթը:
Եթե առաջ կնքել էր փակուղին,
հիմա կնքել է մեզ հիմար ժպիտը:
Մենք դարերով խաչերն էինք
մեր տանում,
մենք դարերում պահել ենք
սուրբ դրոշը:
Եթե սպիտակն ու սևն էին զնդանում,
հիմա նրանց տեղում ապրում է գորշը:
Լ Ռ Ո Ւ Թ Յ Ա Ն
Հ Ր Ե Շ Տ Ա Կ Ը
Փրկաբեր լռության հրեշտակ,
կրքերի խաղաղ հանդարտիչ…
Ֆ.Սոլոգուբ
Չարորեն խնդում է
աղմկապաշտ կյանքը:
Իմ կողքից քայլում է
լռության հրեշտակը:
Նա ասում է. «Սերը
քեզ հեռվում սպասում է,
քեզ համար անտառ է,
քեզ համար կա տունը,
կան հորիզոնները,
կեռնեխի դայլայլը,
պարզ լճի զեփյուռը,
զով արևագալը,
և այնտեղ, լսո՞ւմ ես,
չեն հաչում շները,
չի փայլում նողկանքը,
չեն հառնում լեշերը»:
Եվ հիմա քայլում եմ`
հաղթական աղմուկ է,
ամբոխից ժպտում է
անատամ ծերուկը:
Ոռնացող սևեր են,
կլանչող սպիտակը:
Իմ ձեռքից բռնել է
լռության հրեշտակը:
Դ Ե Ն Դ Ր Ո Պ Ա Ր Կ
Ես գիտեմ` երբ կյանքը
կդառնա հոծ խենթանոց,
երբ հոգին այս աշխարհից
մի օր իսպառ չքվի,
ես կգամ այստեղ, և դու,
փրկիչ անտառ-ամրոց,
ինձ կընդունես, և շունչը քո
բուժիչ ինձ կփարվի:
Մի որջ, մի բույն, գուցե տնակ ինձ`
քշվածիս, կտաս,
և ես հենց առաջին
գիշերը կծնվեմ նորից
մանուկ հոգով, պարզ մտքերով,
երգով իմ նորահաս
և չեմ տարբերվի երբեք
Աստծու ես պատկերից:
Միայն այս միտքը կենսաբեր
լցնում է իմ հոգին
օրեցօր խենթանոցի ձգտող
այս աշխարհում:
Կգամ` ասում եմ ինքս ինձ,
կրկնում եմ ես կրկին
և մղձավանջից իսկույն փախչում ու
պաշտպանվում:
Հ Ա Ն Դ Ի Պ Ո Ւ Մ Հ Ե Ն Ր Ի Կ
Է Դ Ո Յ Ա Ն Ի Հ Ե Տ
Հենրիկ Էդոյանը
փողոցում`ճերմակ շորերով,
դանդաղ սահում էր
ինչպես ստվեր: Մարդիկ
արագ-արագ անցնում էին`
մուգ հագուստներով, իսկ նա
լողում էր նրանց արանքներում,
ինչպես թղթե սպիտակ նավակ
հորձանքներում:
Ես բարևեցի, նա ժպտաց,
ձեռքսեղմում, և դա էլ`
կարծես իրական, կարծես
թվացյալ:
Նա սահում էր ինչպես ճերմակ ստվեր`
մտազբաղ, ուրիշ աշխարհներում
անշոշափելի:
Կա՞ր արդյոք նա:
Կարծես չկար:
Բայց ոչ, կարծես կար, բայց երբեմն
ինձ թվում է` այս պատմությունը
մի ճերմակ փետուրի մասին է,
որ մայթին ընկած էր և քամուց
երբեմն թռչում էր
ու նորից ընկնում ոտքերի տակ:
«Ա Ն Ձ Ե Վ Ո Ւ Թ Յ Ո Ւ Ն» գրքից
Ա Ն Հ Ե Ն Ո Ւ Թ Յ Ո Ւ Ն
Ձուկը
բացուխուփ է անում բերանը.
օդ է փնտրում:
Ստվերները
միավորվում են և բաժանվում.
մարմին են փնտրում:
Ամեն ինչ
փնտրում է իր հենարանը.
աստղն ընկնում է`
չկարողանալով դարերով պահել
հույսը:
Ս Ա Ր Ս Ա Փ Ե Լ Ի
Լ Ռ Ո Ւ Թ Յ Ո Ւ Ն
Մի օր անցնում է
սովորական անքնությունը,
և դա սարսափելի,
սարսափելի պատմություն է:
Արդեն չես ջերմում,
ցրտից չես մրսում,
չկա վերջին արևը
մարմնիդ ներսում:
Ո՛չ դրոշակ ունես,
ո՛չ պատեր քո դիմաց:
Ուրեմն երկնքում
աստղեր չեն վառված:
Ուրեմն վաստակել ես
ինչ-որ մեկի անտարբերությունը:
Եվ դա սարսափելի,
սարսափելի լռություն է:
Պ Ա Հ Ա Պ Ա Ն Ն Ե Ր Ը
Գոռում են:
Սուլոց` մեքենայի
հռնդոցի մեջ այնտեղ`
դրսում:
Բացե՞լ դուռը, լսե՞լ
ժխորը քաղաքի,
այն պարտադրում է երգեր
անթև, անսիրտ, ինչպես
քարերը պարապուտում:
Իսկ մեր երգերը թաքնված են
անձավներում,
նկուղներում, պահարաններում:
Նրանք ոչ ոքի պետք չեն:
Եվ մենք
քաշել ենք վարագույրները
աշխարհի անըմբռնելի
եռուզեռի վրա, մենք`
պահապաններս փոշու,
մոմերի, մագաղաթների`
ներամփոփված և սպասող:
Ո Ղ Բ
Գիշերը
ինչ-որ տեղ
լալիս է մեկը:
Բայց ոչ,
այդ միայն մեկը չի լալիս,
լալիս է ամեն ինչ:
Գիշերը լացն է
տիեզերքի:
Մոլորակից մոլորակ
ձգվում է արցունքոտ դեմքը Պյերոյի,
համաստեղությունից
համաստեղություն
նվագում է սրինգը,
սգո երգն է նվագում…
– Դժբախտ մարդ արարա՜ծ…
հնչում է աստղերում:
Դժբախտ մարդ արարած`
պատուհանի ապակուն գրում են
իմ մատները:
Ե Ր Գ Հ Ա Յ Ե Լ Ո Ւ Մ Ա Ս Ի Ն
Էլ չունեմ ես պատասխան,
չունեմ ոչ մի հարց:
Ա՜խ, սիրելի՛ իմ հայելի,
ամեն ինչ անցա՜վ…
ամեն ինչ անցա՜վ…
անդարձ:
Աչքերս լցվող փոշին`
վերջաբան,
միջանցքով վազող քամին`
սպասված վարձ…
Ա՜խ, սիրելի՛ իմ հայելի,
ամեն ինչ անցա՜վ…
ամեն ինչ անցա՜վ…
անդարձ:
Մ Ե Ր Կ
Դու մերկ ես` ասում է ինչ-որ մեկը
երազիս խորքում, և ես
վեր եմ թռչում:
Փողոցները ծիծաղում են`
դու մերկ ես,
մարդիկ զարմանում են`
դու մերկ ես:
Եվ զուր եմ փորձում ծածկվել
տերևներով,
միևնույն է,
ես մերկ եմ
բոլոր այրող ամառների առաջ,
բոլոր ցրտաշունչ ձմեռների առաջ:
Լինեի խխունջ,
թաքնվեի իմ ներսում,
բայց, ավա՜ղ…
Եվ գիշերն է շշնջում`
դու մերկ ես,
դու հագուստ չունես,
քսվում է իր
զզվելի շոշափուկներով,
և ես փորձում եմ վրաս
ինչ-որ բան քաշել,
որ չկա,
բայց ես համառորեն
փորձում եմ:
* * *
Դու խաբեբա ես, կյա՛նք.
ասում էիր` շուրջը շեն է,
և գոյը միջավայր է ընտանի:
Մենք ցանկացանք արև,
բայց կար միայն պատճենը,
բայց տվեցին մեզ ստվերը պատճենի:
Ե Ր Գ
Այնպես եմ ես ուզում քնել այգում
փայտյա այն նստարանի տակ`
ծածկված թերթով կամ… չծածկված,
որ տերևներն անցյալ տարվա
քամուց ընկնեն, սահեն երկար,
սահեն մեղմիկ ու քնքշաձայն
քամու պարում, քամու խաղում,
ու ես քնեմ նրանց երգում…
ու արթնանամ ուրիշ երկրում:
Ք Ա Ղ Ա Ք
Քաղաքում կրոնավորը նման է
ափ նետված ձկանը:
Ս.Անտոն Անապատական
Ինչ ծանր է քո անունը,
ծանր, ինչպես հավերժությունը:
Ո՞վ հնարեց քեզ,
ո՞վ շարեց առաջին ու
վերջին տառերն, ինչպես
երկու անելանելի, խուլ պատ,
ո՞վ արտաբերեց, կարծես ժայռ գլորեր
ծաղկամարգի վրա…
Դու` անհագուրդ մսաղաց,
դու` հառաչանքներով
լեցուն բանտ,
մաղձի պոկված ամպ,
աղի կոշտ պտղունց,
եթեր ուղարկված
աղտեղության քուլա…
Մշուշի մեջ,
ո՞ր բերանից պոկված
անեծքը շունչ տվեց քեզ,
ով անաչք, անդեմ,
սև անձրևանոցով ու
վերարկուով ուրվական:
