Ժաննա ԲԵԳԼԱՐՅԱՆ

«ՓԱԿԱԳԾԻՑ ԴՈՒՐՍ»
շարքից

Քայլերս այնտեղ եմ ուղղում,
ուր ամեն ինչ անսովոր է
ինձ համար:

Տարօրինակ է՝
այսքան ժամանակ
լողում ենք անորոշությունում
ու չենք խորտակվում:

Հայրենիք, միակ ձգտումս
կերպարդ աղավաղումից փրկելն է:

Մտքերս կախվում են
հուշերի պարանից` ծայրից ծայր,
իրականում ես ներկայում չեմ,
կամ այնքան եմ այնտեղ,
որքան քեզ համար
ընկած տղաները:

Ուրվական եմ,
թափառում եմ անձավներում,
ուր ասքեր են նիրհում
ընկածների մասին:

Հողը աղակալում է
սպասման ճանապարհին:

Մայրաքաղաքում
բարձրացող շքեղ պալատները
անբնակիչ են, ամեն իրիկուն
նրանց պատուհաններին
մոմեր եմ վառում,
որ բոցավառվի սպասման հույսը:

Խտացող գույներում
ամենաշնչահեղձը ես եմ:
Ամենաշատը ես եմ
սպասում տղաների
վերադարձին:

* * *
Մեղեդին, որ այլևս լսելի չէ,
տեղափոխվել է այլ տարածք,
այնտեղ դու երբևէ չես լինի:

Կինը, որտեղից որտեղ, հիշել է,
որ տարիներ առաջ
ինքը Մեծ Սեր է ունեցել,
ինքը պարզապես
երկրպագվել է:

Երկրպագության հուշը
հիմա չոր ու անհրապույր է՝
ինչպես գրքի դեղնած
թղթերի արանքում
մոռացված երիցուկ,
որ փոշեհամ է արտաշնչում:

Կինը կարկամել է
և չգիտի ի՞նչ ճիգով
շրջի կյանքի փոշեհոտ էջը:

* * *
Ջնջեք պարապուրդը,
որ դատարկության
հոմանիշ է:

Ես շնչում եմ
տրտմությամբ հագեցած
աշնան օդը,
զգում անմարսելիությունը
հորս ծեր մենակության,
որի տերը ես եմ:

Ես եմ տերը
տան պատերի
սառնության,
որ, հերքելով տարածքը,
ներշնչանքի
պարունակություն է դառնում
ու սեպ հիշողության:

Անզորությունը կախաղան է,
որտեղից փակ աչքերով
շոշափվում է հիմնաքարը օջախի,
մանկան ճիչի զուլալությունը՝
ձուլված առաջին կրակի
զվարթությանն ու
արժեքին հավատարմության:

* * *
Գեղեցկությունը ներսում է՝
առանց փայլի:

Նա աշնան մեջ է:

Մրգաթափի հետ իջնում է
հողը բեղմնավորելու:
Ես լսում եմ շրշյունը
երկուսի գրկախառնման,
ու հորինված են թվում
բոլոր տխրությունները:

Վաղն արթնանալու եմ՝
տրամադրություններից
ինձ անկախ հայտարարած:

Նոր իմաստ է ստանալու
հարափոփոխությունը,
գոյի պայմանն այլ է լինելու:

…Բացեմ թևերս, միանամ
կռունկների երամին.
հերիք է արյուն պղտորեմ
մակարդված բառերով:

* * *
Առավոտը հույս է:

Արթնանում ե՜մ,
ու ամեն ինչ
նեղ է գալի՛ս վրաս:

Փողոց եմ ելնում
ու նախանձում եմ
կանաչի վաճառող կնոջը:
Ես նույնիսկ
չեմ կարող նրա նման
հաստատ կանգնել
մի գնի վրա,
թեև կյանքում
որևէ բան
վաճառած չկամ:

Եթե կարգին
վաճառական լինեի,
թանկ գներով
կվաճառեի
ինձ ներսից
տակն ու վրա անող
բոլոր բառերս:
Բառե աշտարակ եմ:
Հոգին կորցրել է
սլացքի թափը:

Միտքը՝ ետ ու առաջի մեջ,
չի գտնում տեղը:

Ժամանակի հոսքի մեջ
ծանոթ դեմք չկա:

Որտե՞ղ մնացին
ժամանակակիցներս:

Անթափանց իրերի ներսում
սմքել է հիշելու կարողությունը:

Այս ասֆալտը ցմրուր մարսել է
ոտներիս հիշողությունը,
նրանք այլևս ինձ
որևէ տեղ չեն տանում:

Գետեզրի մեծ քարը,
որի վրա մայրս իր լվացած
բուրդն էր ջրաքամում,
հարյուր տարի սպասում է
իմ լվացած բրդին:

Ժամանակը խարխլել է դիմագիծս.
ես գետում բուրդ լվանալ չգիտեմ:

Արյունս իր մեջ պահում է
արմատիս հուշաբջիջը,
այն մի օր արթնանալու է
ծոռնեծոռնուհուս մեջ:
…Ամեն ինչ կտայի
մորեմերկ
մանկությանս գետակում
մի անգամ էլ
ճողփալու համար:

Ամեն ի՜նչ:

Եվ այս բառե
աշտարակը.
դժվարացել է շնչել
նրա անթթվածին ներսում:

* * *
Սպիտակ թղթին հառած
հայացքիս մեջ
շարժվող և իրար հակասող
աստղիկներ են:

Չեմ կարող անշարժացնել
ու հաստատել
յուրաքանչյուրի կերպը:

Այս աշխարհը
մարսեց ինքնատիպը
ու վերածվեց
անհրապույր զանգվածի:

Աղջիկը կտրեց ու
աղբարկղ նետեց
իր կյանքի մի հատվածը:

Այն մի ժամանակ
մեծ սեր էր կոչվում:

Ապակիները հալվեցին
շոգ արևից,
և ես հայտնվեցի
միջանցիկ քամու մեջ:

Այսօրը նման չէ երեկին:

Ես փութաջանորեն
դիմագիծս դաջում եմ
ժայռաբեկորին
ու հայտարարում,
թե անտիրակալ
ժամանակներ են սկսվելու:

Մարդը կորցնելու է
գյուտեր անելու
հնարամտությունը:

Պարզից էլ պարզ
այս մոլորակը՝
իր առանցքից դուրս,
գլորվելու է մարդու հորինած
անդունդը:

Բոլոր հոռետեսությունների
հեղինակը ես չեմ,
և ընդհանրապես
այս բառերի
հեղինակը ևս ես չեմ:

Մեկ-մեկ հայտնվում եմ
չեզոք մի պահվածքում,
որից ծանրահոտ է փչում:

Վրա հասած միջանցիկ
քամին անգամ
չի կարող
ինձ դուրս քաշել
այդ վիճակից:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։