Պարտադիր եմ համարում խոստովանել, որ ամեն մի գրողի համար «Գրական թերթում» որևէ գործ հրապարակելը հաճելիորեն հիշարժան երևույթ է ու պատիվ: Եղել է ժամանակ, որ երազել եմ, շա՜տ եմ երազել իմ մի բանաստեղծությունը տպագրված տեսնել ինձ համար գրական բարձրանուն, պատկառելի, առաջնագնա ու մշտապես սպասելի մեր շաբաթաթերթում: Թերթ, որի էջերում հրապարակվել են հայ և օտարազգի դասականների հրաշք ստեղծագործությունները, տեղ է տրվել ու տրվում է սկսնակներին, շնորհալիներին և տաղանդավորներին, թերթ, որ անմնացորդ նվիրվածությամբ ծառայում է հայ գրականությանն ու հայրենիքին, մտահոգ մեր վաղվա օրվա համար:
Ու այսօր, երբ երազանքս վաղուց (2012 թ.) իրականացված է, ու դարձել եմ «Գրական թերթի» մտերիմներից մեկը, ուզում եմ նշել, որ առայժմ ամենահիշարժան իմ հրապարակումը «Գրական թերթում» համարում եմ 2020 թվականի դեկտեմբերի 4-ին տպագրված բանաստեղծություններիս շարքը: Հիշարժան, քանզի հետպատերազմյան այդ շրջանում, շատ ու շատերի պես, կոտրված էի սրտով և հուսալքված, բառերը չէին իջնում գրչիս, մտմտում, բորբոքվում, եռում էի ինքս իմ մեջ, ամենուր խոսում էին դավաճանների շուրջ, սակայն իրավական դաշտում նրանք չէին երևում, պատերազմից վերադարձած որդուս հետ մեր անհաջողությունների պատճառներն էինք որոնում վիրավոր գազանների նման…
Հետո, մի առավոտ, աչքերս բացեցի, ու լեզվիս երկու բանատող թրթռաց՝
Արաքսից անդին Էրգիր ենք թողել,
Տրվել վեճերին ներազգայնական…
Գրողը սթափվեց, վերագտավ ինքն իրեն:
Ոչ ավելորդ անգամ վերահաստատեցի այն միտքը, որ գրողը, որպեսզի օգուտն ավելի շատ լինի, նախ պիտի գրչով կռիվ տա, հետո միայն՝ զենքով:
Ու բանաստեղծությունների շարքն ուղարկեցի թերթին…
Հոգեմաշ կասկած, ահի զգացում,
Ճաքեր են գցում երազները հեշտ,
Անօրենները դեռ դիմանում են
Ու պճնազարդում դիմակները գեշ.
Ինքնազսպումի որոշումներից
Ո՞րն էր ճշմարիտ և ո՞րը սխալ,
Ա՛խ, ազնիվ մարդու հոգեոռնոցը
Մի՞թե դժվար է վերևում անսալ.
Կոշտ դատաստանի ե՞րբ կարժանանան
Բիճ զավակները ձգվող խավարի.
Տե՛ր ու մարգարե՛, օգնակա՛ն եղեք,
Արդարության է ազգս ծարավի…
Լևոն ՍԱՀԱԿՅԱՆ
