Լիլիթ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ / Երիտասարդ գրողների ծաղկաձորյան համաժողով Գրական արձագանքներ. (19.11.2020-19.11.2021)

Լիլիթ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆԼիլիթ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ

հետպատերազմյա նոթեր
*
գուցե այս բոլոր պատերազմներն
այն պատճառով էին,
որ ինչ-որ մեկն
ինչ-որ մի տեղ
լքեց Սերը…
*
կարո՞ղ ես ինձ այնպես գրկել,
որ պատերազմը վերջանա…

*
ժամանակը կորցնում է մարդու զգացողությունը

*
խաղաղության կոչ անում են երկրներն,
ում բանակներում
զինվորները քանակով չեն զիջում
իմ երկրի բնակչությանը…

*
պատերազմը պարտվում է խաղաղությանը,
որի մեջ հաղթանակ չկա…

*
պատերազմի ժամանակ
սպասումը սարսափում է լռությունից,
լուրը սարսափում է չլինելուց և լինելուց՝
հավասարապես

մատները սեղմում են հողը,
որ ոտքերի տակ չէ

այնտեղ, ուր մարդը տրորում է մարդուն,
սերմնահատիկն այլևս չի մեռնում հողի մեջ

ու մարմինն ինքն է լքում հոգին
Հայաստան

քո մարմինն ականապատ է
ու հոգին
սխալ շարժումներ անելու իրավունք չունի

*
ընկերոջ հիշատակին
հիմա քաղաքն անհամեմատ մեծ է,
ու ինչ-որ սպասում կորցնում է իր
նշանակությունն այնտեղ,
ուր տեղավորվել է ժամանակն անցյալ դեմքով
որ այնքան ներկա է

Ընկերս,
հիմա դու ձեռքն ես,
որ մեր հայացքը հողից դանդաղ բարձրացնում է վեր՝
դեպի երկինքը
խաղա՜ղ

այսուհետ
որքան էլ զենքեր ուղղվեն դեպի քեզ
անօգուտ է,

երկինքը չի խոցվում

իսկ մեզ
մնում է այստեղն ու հիման.

հաշվել բոլոր ընկնող աստղերն
ու
երազանքներ պահել ապրելու մասին

մինչև կհասնենք քեզ

մեր մարմնի մեջ ու բոլորի երկնքում

«խաղաղություն ամենեցուն…»

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.