Հուսիկ ԱՐԱ

Դրախտ և դժոխք
Ի՞նչ պիտի ասեմ այնտեղ` երկնքում,
որ քե՞զ էի շփոթել Աստծու հետ երկրի վրա.
ու պիտի դատե՞ն ինձ:

Իմ ընկերոջ փոխարեն սիրեցի քեզ`
ինչպես իմ անձը,
որովհետև իմ մերձավորը դու ես:
Երկնքի նմանությամբ ու երկրի
և ջրերի մեջ եղածների մաքրությամբ
քեզ կուռք սարքեցի:

Որպեսզի
զուր տեղը չտամ մեր տեր Աստծու անունը,
ես ամեն առիթով քո անունը կանչեցի:

Չպահեցի շաբաթը,
որովհետև այդ օրը չկարողացա քեզ հանել ինձնից,
իսկ իմ հորը և մորը քեզ ունենալով պատվեցի:

Գողացել եմ քո ծառի արգելված պտուղը
և մարդկանց հոգնությանը հանձնել,
որ աշխարհում գեղեցիկը չպակասի:

Սպանել եմ ինձ,
որ իմ փոխարեն էլ դու լինես.
երկու դու ու ոչ մի ես:

Արդյո՞ք ստել եմ` ասելով
դու ես լույսը և խավարը,
դու ես սկիզբը և վերջը,
դու ես կյանքը և մահը:

Եթե քեզ սիրելը շնանալ է,
ես այդ դժոխքը չեմ փոխում դրախտի հետ:

հ. գ.
Աստծու հետ էի շփոթել քեզ,
իսկ դու սատանային մատնեցիր ինձ:

Դատարկ եմ բոլոր ժամերի մեջ
Անձև ու դատարկ էի,
եկար և ասացիր` լույս լինի,
և դու եղար իմ մեջ.
տեսա, թե որքան կատարյալ եմ:
Ես, որ չգիտեի անգամ շողի մասին,
ինձ ցույց տվեցիր լույսը ու տարար քեզ հետ.
հիմա ինչպե՞ս խաղաղվեմ:

Այգեպան էի,
եկար և ասացիր`
դու կարող ես հողից երկինք արարել.
ես նայեցի քեզ
ու քո տեսքով ստեղծեցի
և հիացա` իմ այգին դրախտի պարտեզն էր:
Ես, որ չէի տեսել իմ հողից վերև ոչ մի երկինք,
համտեսեցի իմացության ծառից,
և ինձ ուղարկեցիր երկիր.
հիմա առանց դրախտ ինչպե՞ս ապրեմ:

Ոչ ոք ու ոչ մի տեղ էի,
եկար և ասացիր` ե՛ս եմ,
իրական եմ, ոչ թե երազ.
հոգի եմ քո հոգուն,
և մարմին` քո մարմնի համար:
Ես, որ ոչինչ էի,
ինձ տվեցիր էություն`
ա՛ռ և լցվիր,
ու չկաս,
և դատարկ է մարմինս բոլոր ժամերի մեջ:

Երբ ինձնից տարել ես իմ վերջին օրը,
հիմա ես ինչպե՞ս մեռնեմ.
ոչինչ չկար քեզնից առաջ,
ու ոչինչն է քեզնից հետո:

Դու ես հրաշքը
Իմ հրաշքը դու ես,
որ հայտնաբերել եմ երկրի վրա.
և աշխարհը ափիս մեջ
շրջում եմ Տիեզերական ոգու նման:

Գաղտնիքների գիրքն եմ կարդում հիմա,
որ վաղնջական ու կորած էր.
մարդիկ լսել են այդ մասին,
բայց երբեք չեն տեսել,
թե ինչպես է բառը առնում թևեր
ու ճախրում է հմայումով քո հայացքի:

Քո մեկ հպումը մարգարե է ինձ դարձրել,
պայծառատես ու գուշակ եմ կես նայվածքիդ շնորհիվ
և քայլում եմ մարդկանց մեջ` ինչպես Փրկիչն էր:

Համրին եմ խոսեցնում,
կույրին ստիպում եմ տեսնել
և հարություն եմ տալիս մեռյալներին անգամ:

Ես կարող եմ հասկանալ թռչունների լեզուն,
գազանների հետ զրուցել
և լսել լռությունը ձկների.
մինչև իսկ Էվրիդիկեին ետ բերել անդինից,
որ չհաջողվեց Օրփեոսին:

Քո հրաշքը նախաստեղծ ու սկիզբ է դարձնում
կյանքի կորցրած իմաստները.
տիեզերքում ամեն բան իր տեղում է
ու ճիշտ է նորից,
որովհետև ժամանակը ուրիշ չափման մեջ է հիմա,
և այդ չափը դու ես:

Քո մարմինը լույս է հորդում,
բուրում է հաց և հոսում է ջուր,
ու գեղեցկությունն է շրջում իր առաջին հմայքով`
ինչպես որ էր.
ես հավատո՛ւմ եմ, կրկնվել է դրախտը երկրի վրա:

Թող չասեն,
թե էլի մեկը այդպես սիրել է ուրիշ մեկին.
երանի ե՛ս լինեի այդ ուրիշը,
և այն մեկը
քո տեսքն ունենար ու իմ անունը կանչեր:

Վերջին բանաստեղծություն
Քամին անցնում է
քեզնից դատարկ կեսգիշերի սրտիս միջով,
որտեղից դու քեզ տարար
առանց մի կաթիլդ խնայելու:

Էլի մի քնահարամ ագռավ կռռում է անձրևի մեջ.
ես, որ չգիտեմ թռչնի լեզուն,
հասկանում եմ այս ուշ ժամի սև բառերը նրա.
– Ինչո՞ւ քեզ տարար ինձնից`
սիրտս թողնելով դատարկ կեսգիշերին:

Քամին սառն է, ձմռան պես կտրող.
տա՞ք ես հագնվել,
կոճկե՞լ ես վերարկուդ,
շարֆդ կապե՞լ ես,
սիրուն լուսավորս:
Ո՞ւմ հետ ես այս ուշ ժամին,
քո մասին հոգ տանո՞ւմ է,
անհանգստանո՞ւմ է քեզ համար.
չմրսես հանկարծ ինձնից դատարկ օրերիդ մեջ:

Քամին է կտրում իմ մարմինը առանց քեզ.
չգիտեմ, ի՞մ սիրտն է, թե՞ ագռավի,
որ թաց ու սև մնացել է կեսգիշերին…

Իմ գարունը քեզ,
իմ ամառը քեզ,
իմ աշնան տաքն էլ քեզ.
հանկարծ չմնաս մենակ
ինձնից հոգնած օրերիդ մեջ:

Ամբողջ երկիրը քեզ հետ տարար
Դու չես կրկնվի,
որովհետև այդպես իմ սիրտն է ցանկանում:

Փնտրեցի ու չգտա նմանակը բառի`
միակս,
որ ասել եմ քեզ:
Գույների մեջ մինուճարը
դու ես,
որ առաջինն էր ու վերջինը.
իմ աշխարհից տարար քեզ հետ:

Ես չեմ ասում` քո գնալուց թող լույս մնա,
որովհետև այդ ճանապարհով ուրիշ
մեկը չի հեռանալու:
Անիմաստ է աշխարհում ամեն բան,
ինչն առանց քեզ է.
օդը չունի շունչ,
ջուրը չունի ընթացք,
հացը չունի բուրմունք,
և գույն չունի լույսը,
ու տիեզերքի երկու կողմն էլ մութ է:

Քեզ չեմ ասում ցտեսություն,
որովհետև էլ երբեք ու նորից չենք տեսնվելու:
Միայն
իմ երկրի հնամենի արքայի նման
ողբում եմ ողբը ունայնության.
երբ դու գնացիր`
ամբողջ երկիրը քեզ հետ տարար,
ես այս ավերակների վրա
ինչպե՞ս թագավորեմ:

Իմ հրաշալի ինքնախաբկանք
Ինչ հեշտ քանդեցիր ամենը,
որ ես էի սարքել դժվար:

Քեզ հետ վերցրու մի բեկորը,
ափիդ մեջ սեղմիր թալիսմանի պես.
ամեն մանրուքի մեջ սիրտ եմ դրել
և իմ աղոթքը, որ քեզ հավատաց:

Այս անգամ քո անունն ուներ
ու քո տեսքով էր
էն շան տղա խոսքը,
որ ասում է`
ինքդ խաբել ես քեզ:

Որքան խեղճ է աշխարհն արարել Աստված,
որ մոռացել է քեզ դնել քո մեջ,
և որքան խեղճացա ես,
երբ փնտրեցի ու քո մեջ չգտա քեզ:

Ես չէի ապրի,
թե չհորինեի քեզ`
լույս ու մաքրություն,
էս անտեր աշխարհում.
ու մեռնում եմ հիմա,
երբ հասկացա,
որ հորինել եմ քեզ:

Իմ հրաշալի ինքնախաբկանք,
բոլորից չքնաղը դու էիր
իմ անունով պատվիրված դիպուկահարների մեջ,
որովհետև քո՛ ձեռքը չդողաց միայն
և քո կրակոցն էր ամենաուղիղը.
մի՛ որոնիր փամփուշտդ իմ մարմնից դուրս:

Քեզ չե՛ն կորցնում երկրորդ անգամ,
երկրորդ անգամ ինձ չե՛ն գտնում: